Ni Ben Garcia
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na inabutan kami ng isa nyang barkada, at dalawa silang nagsamantala sa akin.
Matapos nilang gawin iyon, madalas na nila akong pagsamantalahan. At tinatakot nila ako na hwag daw pong magsusumbong sa kahit na sino. Kuya gusto ko man pong sabihin sa aking mga magulang ang nangyayari kapag wala sila, nangingibabaw po ang takot, kaya di ko rin masabi sa kanila. Minsan inaabutan nila akong umiiyak, di ko parin nasabi sa kanila ang dahilan. Takot po talaga ang naghahari sa akin kung bakit naitago ko po ito sa mahabang panahon. Nasa ika-limang baitang na ako sa elementarya ng magpasiya ang aking Kuya na magtrabaho sa ibang lugar. Ang sarap ng pakiramdam kase sa wakas, wala na ring hayop sa bahay. Iba talaga ang naramdaman kong kalayaan ng mawala sa bahay ang kinasusuklaman kong kuya. Ilang buwan lang ang nakalipas nabalitaan naming nadisgrasya siya. Pinuntahan agad ng mga magulang ko ang pinangyarihan, pero hindi na nila naabutang buhay ang kuya. Nalunod daw po ito at tatlong oras muna ang lumipas bago natagpuan ang kanyang bangkay. Nang malaman ko iyon lihim akong natuwa. Umiiyak ang mga magulang at mga kapatid ko sa pagkamatay niya, pero ako, walang lumabas na gapatak mang luha.
95-96 ng grumadweyt ako sa elementarya. Nasa listahan ako ng mga honour students. Proud ang mga magulang ko sa akin dahil talagang nagsumikap ako upang maipasa kong lahat ang mga subjects. Sa Crossing Bayabas National High School ako nag aral ng secondarya. First year HS pa lang ako, tumanggap na ako ng bf, kaya lang MWF lang ang pasok nya kasi back-subjects lang ang pinapasukan. Pero laging nakaasa sa akin, ako lahat ang gumagawa ng assignments nya. Minsan pa nga may nagsabi sa akin na kaya nga lang naman daw ako niligawan e para nga may-gumawa ng homework niya. Syempre nasaktan ako, pero hinayaan ko lang total naman, hindi mahirap sa akin ang ginagawa kong iyon para sa kanya. Makalipas ang ilang buwan, nagkaroon ako ng maraming barkada. Doon na ako natutong pasukin ang masasamang bisyo, tulad ng paninigarilyo, nahilig na rin ako sa mga lalaki.
Nagkaroon ako ng maraming boyfriend, karamihan sa kanila, nilalaro ko lang. Nang matapos ko ang High-School nagpasiya akong mag-trabaho dahil alam ko namang walang pera ang aking mga magulang para ipang-tus-tos sa pag-aaral ko ng College, kaya nagpaalam akong magta-trabaho sa Maynila. Pumayag naman ang mga magulang ko. Ang among napasukan ko sa Maynila, tinanong agad ako kung gusto kong mag-aral sa kolehiyo. Ang sabi ko oo. Kung gusto ko raw mag-aral, pag-aaralin nila ako, habang nagtatrabho sa kanila, ang suweldo ko raw ang ipambabayad sa pag-aaral ko. Hindi na ako nagdalawang salita, tinanggap ko iyon at nag-aral nga ako. Computer Secretarial ang kinuha kong kurso, pero hindi ako natapos dahil karengkeng daw ako. Paano naman kase, pinatulan ko anak ng kaibigan ng amo ko, lagi kase iyong nagpupunta sa bahay na pinaglilingkuran ko at niligawan ako, sinagot ko yung lalaki, pero nalaman ng amo ko at agad binilihan ako ng tikit pauwi sa probinsya namin, di ko tuloy natapos ang aking pag-aaral.
Nang umuwi ako sa amin, tinulungan ako ng kaibigan ko para makapasok bilang sales lady sa isa sa pinakamalaking mall sa amin. Mabilis naman akong nakapasok dahil manager na rin siya doon. Nakilala ko naman doon si Chris, syota siya ng kaibigan ko. Isang araw, nagkita-kita kami, ewan kung bakit noong pauwi na, nagtaka ako, dahil magkagalit na ang dalawa (kaibigan ko at si Chris), agad kong naitanong kay Chris kung anong nangyari, basta ang narinig ko sa kanya, iba raw kase ang dating ko sa kanya, pinatibok ko raw ang puso niya, kaya ora mismo, hiniwalayan niya ang kaibigan ko at agad nakipag-syota sa akin. Sinagot ko naman agad siya dahil naglalaro pa rin ako sa mga lalaki. Naging kami, nagalit ang mga magulang ko sa akin dahil bakit daw ginawa ko iyon sa kaibigan ko, hindi ko na rin masagot basta, bigla na lang kaseng naging kami. Okay naman siya noong una, hanggang sa tuluyan ko talagang makilala ang buo niyang pagkatao. Sobrang seloso si Chris, konteng siwa lang ng damit ko, pansin niya agad, ayaw niya ring umaligid ang mga lalaki sa akin, nakikipag-away siya. Kaya ang inaasahan kong mabubuong pagmamahal sa kanya, hindi umepekto. Pero ano pa ang gagawin ko, napasubo na ako sa kanya, mabilis ang mga pangyayari, ikinasal kami noong October 8, 2003. Pero naging malungkot ang aming pagsasama, mula umaga hanggang gabi, wala kaming ginawa kundi ang mag-away. Puro ang dahilan, selos, selos, kaya nga five days bago unang anniversary namin, nakipaghiwalay ako sa kanya. Ang lahat ay dahil sa selos niya, kesyo mayroon daw akong lalaki. Naniwala siya sa chismis, kaya hindi na rin ako nakatiis. Isinumpa kong kahit anong mangyari di ko na rin siya babalikan pa. Wala rin kaming naging supling.
Makalipas ang ilang buwan, mayroon akong nakilalang lalaki sa trabaho ko, bago siya, pero mabait, laging nagpaparinig sa akin, noong una, pa man, gusto ko na siya, pero ayaw ko lang magpahalata. Hanggang sa magtapat siya ng kanyang nararamdaman sa akin. Kuwento siya ng buhay niya at doon ko nga nalaman na mayroon na siyang asawa at anak, nasa Hong Kong nga lang ang asawa niya nagtatrabaho, alam niya rin ang tunay kong buhay, siguro dahil sa kuwento na rin ng iba kong kasama. Okay lang iyon sa kanya, hanggang sa magkamabutihan kami at naging mag-syota. Mayroon na ring nangyayari sa amin, at sa katunayan, humantong sa pagbubuntis. Pero dahil sa takot siya sa kanyang asawa, kinausap niya ako, na ilaglag ko raw ang bata, ganun na nga ang nangyari. Abot langit man ang konsensiya sa ginawa ko pero inisip ko rin kase ang kinabukasan niya. Matapos noon, nagdisisyon akong mangibang bansa. Nagpaalam ako sa kanya, at sa katunayan, siya ang gumastos para makaalis lang ako, kami pa rin daw hanggang ngayon at gusto niyang magpatuloy ang aming tagong relasyon sa pag-uwi ko ng Pilipinas. Nararamdaman kong lalong tumitindi ang pagmamahal ko sa kanya, ngayong nasa malayong lugar ako. Kahit nandito ako sa Kuwait di pa rin maputol ang aming kumunikasyon. Masaya ako dahil nariyan siya para sa akin at ipinangako niyang habang buhay niya akong mamahalin. Iniisip ko lang kung hanggang saan naman kaya ang kahahantungan ng aming relasyon.
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Gemini Girl.
Abangan ang sagot sa liham ni Gemini Girl sa susunod na Lingo.
Monday, October 30, 2006
Sunday, October 29, 2006
Ni Ben Garcia
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na inabutan kami ng isa nyang barkada, at dalawa silang nagsamantala sa akin.
Matapos nilang gawin iyon, madalas na nila akong pagsamantalahan. At tinatakot nila ako na hwag daw pong magsusumbong sa kahit na sino. Kuya gusto ko man pong sabihin sa aking mga magulang ang nangyayari kapag wala sila, nangingibabaw po ang takot, kaya di ko rin masabi sa kanila. Minsan inaabutan nila akong umiiyak, di ko parin nasabi sa kanila ang dahilan. Takot po talaga ang naghahari sa akin kung bakit naitago ko po ito sa mahabang panahon. Nasa ika-limang baitang na ako sa elementarya ng magpasiya ang aking Kuya na magtrabaho sa ibang lugar. Ang sarap ng pakiramdam kase sa wakas, wala na ring hayop sa bahay. Iba talaga ang naramdaman kong kalayaan ng mawala sa bahay ang kinasusuklaman kong kuya. Ilang buwan lang ang nakalipas nabalitaan naming nadisgrasya siya. Pinuntahan agad ng mga magulang ko ang pinangyarihan, pero hindi na nila naabutang buhay ang kuya. Nalunod daw po ito at tatlong oras muna ang lumipas bago natagpuan ang kanyang bangkay. Nang malaman ko iyon lihim akong natuwa. Umiiyak ang mga magulang at mga kapatid ko sa pagkamatay niya, pero ako, walang lumabas na gapatak mang luha.
95-96 ng grumadweyt ako sa elementarya. Nasa listahan ako ng mga honour students. Proud ang mga magulang ko sa akin dahil talagang nagsumikap ako upang maipasa kong lahat ang mga subjects. Sa Crossing Bayabas National High School ako nag aral ng secondarya. First year HS pa lang ako, tumanggap na ako ng bf, kaya lang MWF lang ang pasok nya kasi back-subjects lang ang pinapasukan. Pero laging nakaasa sa akin, ako lahat ang gumagawa ng assignments nya. Minsan pa nga may nagsabi sa akin na kaya nga lang naman daw ako niligawan e para nga may-gumawa ng homework niya. Syempre nasaktan ako, pero hinayaan ko lang total naman, hindi mahirap sa akin ang ginagawa kong iyon para sa kanya. Makalipas ang ilang buwan, nagkaroon ako ng maraming barkada. Doon na ako natutong pasukin ang masasamang bisyo, tulad ng paninigarilyo, nahilig na rin ako sa mga lalaki.
Nagkaroon ako ng maraming boyfriend, karamihan sa kanila, nilalaro ko lang. Nang matapos ko ang High-School nagpasiya akong mag-trabaho dahil alam ko namang walang pera ang aking mga magulang para ipang-tus-tos sa pag-aaral ko ng College, kaya nagpaalam akong magta-trabaho sa Maynila. Pumayag naman ang mga magulang ko. Ang among napasukan ko sa Maynila, tinanong agad ako kung gusto kong mag-aral sa kolehiyo. Ang sabi ko oo. Kung gusto ko raw mag-aral, pag-aaralin nila ako, habang nagtatrabho sa kanila, ang suweldo ko raw ang ipambabayad sa pag-aaral ko. Hindi na ako nagdalawang salita, tinanggap ko iyon at nag-aral nga ako. Computer Secretarial ang kinuha kong kurso, pero hindi ako natapos dahil karengkeng daw ako. Paano naman kase, pinatulan ko anak ng kaibigan ng amo ko, lagi kase iyong nagpupunta sa bahay na pinaglilingkuran ko at niligawan ako, sinagot ko yung lalaki, pero nalaman ng amo ko at agad binilihan ako ng tikit pauwi sa probinsya namin, di ko tuloy natapos ang aking pag-aaral.
Nang umuwi ako sa amin, tinulungan ako ng kaibigan ko para makapasok bilang sales lady sa isa sa pinakamalaking mall sa amin. Mabilis naman akong nakapasok dahil manager na rin siya doon. Nakilala ko naman doon si Chris, syota siya ng kaibigan ko. Isang araw, nagkita-kita kami, ewan kung bakit noong pauwi na, nagtaka ako, dahil magkagalit na ang dalawa (kaibigan ko at si Chris), agad kong naitanong kay Chris kung anong nangyari, basta ang narinig ko sa kanya, iba raw kase ang dating ko sa kanya, pinatibok ko raw ang puso niya, kaya ora mismo, hiniwalayan niya ang kaibigan ko at agad nakipag-syota sa akin. Sinagot ko naman agad siya dahil naglalaro pa rin ako sa mga lalaki. Naging kami, nagalit ang mga magulang ko sa akin dahil bakit daw ginawa ko iyon sa kaibigan ko, hindi ko na rin masagot basta, bigla na lang kaseng naging kami. Okay naman siya noong una, hanggang sa tuluyan ko talagang makilala ang buo niyang pagkatao. Sobrang seloso si Chris, konteng siwa lang ng damit ko, pansin niya agad, ayaw niya ring umaligid ang mga lalaki sa akin, nakikipag-away siya. Kaya ang inaasahan kong mabubuong pagmamahal sa kanya, hindi umepekto. Pero ano pa ang gagawin ko, napasubo na ako sa kanya, mabilis ang mga pangyayari, ikinasal kami noong October 8, 2003. Pero naging malungkot ang aming pagsasama, mula umaga hanggang gabi, wala kaming ginawa kundi ang mag-away. Puro ang dahilan, selos, selos, kaya nga five days bago unang anniversary namin, nakipaghiwalay ako sa kanya. Ang lahat ay dahil sa selos niya, kesyo mayroon daw akong lalaki. Naniwala siya sa chismis, kaya hindi na rin ako nakatiis. Isinumpa kong kahit anong mangyari di ko na rin siya babalikan pa. Wala rin kaming naging supling.
Makalipas ang ilang buwan, mayroon akong nakilalang lalaki sa trabaho ko, bago siya, pero mabait, laging nagpaparinig sa akin, noong una, pa man, gusto ko na siya, pero ayaw ko lang magpahalata. Hanggang sa magtapat siya ng kanyang nararamdaman sa akin. Kuwento siya ng buhay niya at doon ko nga nalaman na mayroon na siyang asawa at anak, nasa Hong Kong nga lang ang asawa niya nagtatrabaho, alam niya rin ang tunay kong buhay, siguro dahil sa kuwento na rin ng iba kong kasama. Okay lang iyon sa kanya, hanggang sa magkamabutihan kami at naging mag-syota. Mayroon na ring nangyayari sa amin, at sa katunayan, humantong sa pagbubuntis. Pero dahil sa takot siya sa kanyang asawa, kinausap niya ako, na ilaglag ko raw ang bata, ganun na nga ang nangyari. Abot langit man ang konsensiya sa ginawa ko pero inisip ko rin kase ang kinabukasan niya. Matapos noon, nagdisisyon akong mangibang bansa. Nagpaalam ako sa kanya, at sa katunayan, siya ang gumastos para makaalis lang ako, kami pa rin daw hanggang ngayon at gusto niyang magpatuloy ang aming tagong relasyon sa pag-uwi ko ng Pilipinas. Nararamdaman kong lalong tumitindi ang pagmamahal ko sa kanya, ngayong nasa malayong lugar ako. Kahit nandito ako sa Kuwait di pa rin maputol ang aming kumunikasyon. Masaya ako dahil nariyan siya para sa akin at ipinangako niyang habang buhay niya akong mamahalin. Iniisip ko lang kung hanggang saan naman kaya ang kahahantungan ng aming relasyon.
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Gemini Girl.
Abangan ang sagot sa liham ni Gemini Girl sa susunod na Lingo.
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na inabutan kami ng isa nyang barkada, at dalawa silang nagsamantala sa akin.
Matapos nilang gawin iyon, madalas na nila akong pagsamantalahan. At tinatakot nila ako na hwag daw pong magsusumbong sa kahit na sino. Kuya gusto ko man pong sabihin sa aking mga magulang ang nangyayari kapag wala sila, nangingibabaw po ang takot, kaya di ko rin masabi sa kanila. Minsan inaabutan nila akong umiiyak, di ko parin nasabi sa kanila ang dahilan. Takot po talaga ang naghahari sa akin kung bakit naitago ko po ito sa mahabang panahon. Nasa ika-limang baitang na ako sa elementarya ng magpasiya ang aking Kuya na magtrabaho sa ibang lugar. Ang sarap ng pakiramdam kase sa wakas, wala na ring hayop sa bahay. Iba talaga ang naramdaman kong kalayaan ng mawala sa bahay ang kinasusuklaman kong kuya. Ilang buwan lang ang nakalipas nabalitaan naming nadisgrasya siya. Pinuntahan agad ng mga magulang ko ang pinangyarihan, pero hindi na nila naabutang buhay ang kuya. Nalunod daw po ito at tatlong oras muna ang lumipas bago natagpuan ang kanyang bangkay. Nang malaman ko iyon lihim akong natuwa. Umiiyak ang mga magulang at mga kapatid ko sa pagkamatay niya, pero ako, walang lumabas na gapatak mang luha.
95-96 ng grumadweyt ako sa elementarya. Nasa listahan ako ng mga honour students. Proud ang mga magulang ko sa akin dahil talagang nagsumikap ako upang maipasa kong lahat ang mga subjects. Sa Crossing Bayabas National High School ako nag aral ng secondarya. First year HS pa lang ako, tumanggap na ako ng bf, kaya lang MWF lang ang pasok nya kasi back-subjects lang ang pinapasukan. Pero laging nakaasa sa akin, ako lahat ang gumagawa ng assignments nya. Minsan pa nga may nagsabi sa akin na kaya nga lang naman daw ako niligawan e para nga may-gumawa ng homework niya. Syempre nasaktan ako, pero hinayaan ko lang total naman, hindi mahirap sa akin ang ginagawa kong iyon para sa kanya. Makalipas ang ilang buwan, nagkaroon ako ng maraming barkada. Doon na ako natutong pasukin ang masasamang bisyo, tulad ng paninigarilyo, nahilig na rin ako sa mga lalaki.
Nagkaroon ako ng maraming boyfriend, karamihan sa kanila, nilalaro ko lang. Nang matapos ko ang High-School nagpasiya akong mag-trabaho dahil alam ko namang walang pera ang aking mga magulang para ipang-tus-tos sa pag-aaral ko ng College, kaya nagpaalam akong magta-trabaho sa Maynila. Pumayag naman ang mga magulang ko. Ang among napasukan ko sa Maynila, tinanong agad ako kung gusto kong mag-aral sa kolehiyo. Ang sabi ko oo. Kung gusto ko raw mag-aral, pag-aaralin nila ako, habang nagtatrabho sa kanila, ang suweldo ko raw ang ipambabayad sa pag-aaral ko. Hindi na ako nagdalawang salita, tinanggap ko iyon at nag-aral nga ako. Computer Secretarial ang kinuha kong kurso, pero hindi ako natapos dahil karengkeng daw ako. Paano naman kase, pinatulan ko anak ng kaibigan ng amo ko, lagi kase iyong nagpupunta sa bahay na pinaglilingkuran ko at niligawan ako, sinagot ko yung lalaki, pero nalaman ng amo ko at agad binilihan ako ng tikit pauwi sa probinsya namin, di ko tuloy natapos ang aking pag-aaral.
Nang umuwi ako sa amin, tinulungan ako ng kaibigan ko para makapasok bilang sales lady sa isa sa pinakamalaking mall sa amin. Mabilis naman akong nakapasok dahil manager na rin siya doon. Nakilala ko naman doon si Chris, syota siya ng kaibigan ko. Isang araw, nagkita-kita kami, ewan kung bakit noong pauwi na, nagtaka ako, dahil magkagalit na ang dalawa (kaibigan ko at si Chris), agad kong naitanong kay Chris kung anong nangyari, basta ang narinig ko sa kanya, iba raw kase ang dating ko sa kanya, pinatibok ko raw ang puso niya, kaya ora mismo, hiniwalayan niya ang kaibigan ko at agad nakipag-syota sa akin. Sinagot ko naman agad siya dahil naglalaro pa rin ako sa mga lalaki. Naging kami, nagalit ang mga magulang ko sa akin dahil bakit daw ginawa ko iyon sa kaibigan ko, hindi ko na rin masagot basta, bigla na lang kaseng naging kami. Okay naman siya noong una, hanggang sa tuluyan ko talagang makilala ang buo niyang pagkatao. Sobrang seloso si Chris, konteng siwa lang ng damit ko, pansin niya agad, ayaw niya ring umaligid ang mga lalaki sa akin, nakikipag-away siya. Kaya ang inaasahan kong mabubuong pagmamahal sa kanya, hindi umepekto. Pero ano pa ang gagawin ko, napasubo na ako sa kanya, mabilis ang mga pangyayari, ikinasal kami noong October 8, 2003. Pero naging malungkot ang aming pagsasama, mula umaga hanggang gabi, wala kaming ginawa kundi ang mag-away. Puro ang dahilan, selos, selos, kaya nga five days bago unang anniversary namin, nakipaghiwalay ako sa kanya. Ang lahat ay dahil sa selos niya, kesyo mayroon daw akong lalaki. Naniwala siya sa chismis, kaya hindi na rin ako nakatiis. Isinumpa kong kahit anong mangyari di ko na rin siya babalikan pa. Wala rin kaming naging supling.
Makalipas ang ilang buwan, mayroon akong nakilalang lalaki sa trabaho ko, bago siya, pero mabait, laging nagpaparinig sa akin, noong una, pa man, gusto ko na siya, pero ayaw ko lang magpahalata. Hanggang sa magtapat siya ng kanyang nararamdaman sa akin. Kuwento siya ng buhay niya at doon ko nga nalaman na mayroon na siyang asawa at anak, nasa Hong Kong nga lang ang asawa niya nagtatrabaho, alam niya rin ang tunay kong buhay, siguro dahil sa kuwento na rin ng iba kong kasama. Okay lang iyon sa kanya, hanggang sa magkamabutihan kami at naging mag-syota. Mayroon na ring nangyayari sa amin, at sa katunayan, humantong sa pagbubuntis. Pero dahil sa takot siya sa kanyang asawa, kinausap niya ako, na ilaglag ko raw ang bata, ganun na nga ang nangyari. Abot langit man ang konsensiya sa ginawa ko pero inisip ko rin kase ang kinabukasan niya. Matapos noon, nagdisisyon akong mangibang bansa. Nagpaalam ako sa kanya, at sa katunayan, siya ang gumastos para makaalis lang ako, kami pa rin daw hanggang ngayon at gusto niyang magpatuloy ang aming tagong relasyon sa pag-uwi ko ng Pilipinas. Nararamdaman kong lalong tumitindi ang pagmamahal ko sa kanya, ngayong nasa malayong lugar ako. Kahit nandito ako sa Kuwait di pa rin maputol ang aming kumunikasyon. Masaya ako dahil nariyan siya para sa akin at ipinangako niyang habang buhay niya akong mamahalin. Iniisip ko lang kung hanggang saan naman kaya ang kahahantungan ng aming relasyon.
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Gemini Girl.
Abangan ang sagot sa liham ni Gemini Girl sa susunod na Lingo.
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Bangungot sa tanghaling tapat, multo sa pagkatao ni Gemini.
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na inabutan kami ng isa nyang barkada, at dalawa silang nagsamantala sa akin.
Matapos nilang gawin iyon, madalas na nila akong pagsamantalahan. At tinatakot nila ako na hwag daw pong magsusumbong sa kahit na sino. Kuya gusto ko man pong sabihin sa aking mga magulang ang nangyayari kapag wala sila, nangingibabaw po ang takot, kaya di ko rin masabi sa kanila. Minsan inaabutan nila akong umiiyak, di ko parin nasabi sa kanila ang dahilan. Takot po talaga ang naghahari sa akin kung bakit naitago ko po ito sa mahabang panahon. Nasa ika-limang baitang na ako sa elementarya ng magpasiya ang aking Kuya na magtrabaho sa ibang lugar. Ang sarap ng pakiramdam kase sa wakas, wala na ring hayop sa bahay. Iba talaga ang naramdaman kong kalayaan ng mawala sa bahay ang kinasusuklaman kong kuya. Ilang buwan lang ang nakalipas nabalitaan naming nadisgrasya siya. Pinuntahan agad ng mga magulang ko ang pinangyarihan, pero hindi na nila naabutang buhay ang kuya. Nalunod daw po ito at tatlong oras muna ang lumipas bago natagpuan ang kanyang bangkay. Nang malaman ko iyon lihim akong natuwa. Umiiyak ang mga magulang at mga kapatid ko sa pagkamatay niya, pero ako, walang lumabas na gapatak mang luha.
95-96 ng grumadweyt ako sa elementarya. Nasa listahan ako ng mga honour students. Proud ang mga magulang ko sa akin dahil talagang nagsumikap ako upang maipasa kong lahat ang mga subjects. Sa Crossing Bayabas National High School ako nag aral ng secondarya. First year HS pa lang ako, tumanggap na ako ng bf, kaya lang MWF lang ang pasok nya kasi back-subjects lang ang pinapasukan. Pero laging nakaasa sa akin, ako lahat ang gumagawa ng assignments nya. Minsan pa nga may nagsabi sa akin na kaya nga lang naman daw ako niligawan e para nga may-gumawa ng homework niya. Syempre nasaktan ako, pero hinayaan ko lang total naman, hindi mahirap sa akin ang ginagawa kong iyon para sa kanya. Makalipas ang ilang buwan, nagkaroon ako ng maraming barkada. Doon na ako natutong pasukin ang masasamang bisyo, tulad ng paninigarilyo, nahilig na rin ako sa mga lalaki.
Nagkaroon ako ng maraming boyfriend, karamihan sa kanila, nilalaro ko lang. Nang matapos ko ang High-School nagpasiya akong mag-trabaho dahil alam ko namang walang pera ang aking mga magulang para ipang-tus-tos sa pag-aaral ko ng College, kaya nagpaalam akong magta-trabaho sa Maynila. Pumayag naman ang mga magulang ko. Ang among napasukan ko sa Maynila, tinanong agad ako kung gusto kong mag-aral sa kolehiyo. Ang sabi ko oo. Kung gusto ko raw mag-aral, pag-aaralin nila ako, habang nagtatrabho sa kanila, ang suweldo ko raw ang ipambabayad sa pag-aaral ko. Hindi na ako nagdalawang salita, tinanggap ko iyon at nag-aral nga ako. Computer Secretarial ang kinuha kong kurso, pero hindi ako natapos dahil karengkeng daw ako. Paano naman kase, pinatulan ko anak ng kaibigan ng amo ko, lagi kase iyong nagpupunta sa bahay na pinaglilingkuran ko at niligawan ako, sinagot ko yung lalaki, pero nalaman ng amo ko at agad binilihan ako ng tikit pauwi sa probinsya namin, di ko tuloy natapos ang aking pag-aaral.
Nang umuwi ako sa amin, tinulungan ako ng kaibigan ko para makapasok bilang sales lady sa isa sa pinakamalaking mall sa amin. Mabilis naman akong nakapasok dahil manager na rin siya doon. Nakilala ko naman doon si Chris, syota siya ng kaibigan ko. Isang araw, nagkita-kita kami, ewan kung bakit noong pauwi na, nagtaka ako, dahil magkagalit na ang dalawa (kaibigan ko at si Chris), agad kong naitanong kay Chris kung anong nangyari, basta ang narinig ko sa kanya, iba raw kase ang dating ko sa kanya, pinatibok ko raw ang puso niya, kaya ora mismo, hiniwalayan niya ang kaibigan ko at agad nakipag-syota sa akin. Sinagot ko naman agad siya dahil naglalaro pa rin ako sa mga lalaki. Naging kami, nagalit ang mga magulang ko sa akin dahil bakit daw ginawa ko iyon sa kaibigan ko, hindi ko na rin masagot basta, bigla na lang kaseng naging kami. Okay naman siya noong una, hanggang sa tuluyan ko talagang makilala ang buo niyang pagkatao. Sobrang seloso si Chris, konteng siwa lang ng damit ko, pansin niya agad, ayaw niya ring umaligid ang mga lalaki sa akin, nakikipag-away siya. Kaya ang inaasahan kong mabubuong pagmamahal sa kanya, hindi umepekto. Pero ano pa ang gagawin ko, napasubo na ako sa kanya, mabilis ang mga pangyayari, ikinasal kami noong October 8, 2003. Pero naging malungkot ang aming pagsasama, mula umaga hanggang gabi, wala kaming ginawa kundi ang mag-away. Puro ang dahilan, selos, selos, kaya nga five days bago unang anniversary namin, nakipaghiwalay ako sa kanya. Ang lahat ay dahil sa selos niya, kesyo mayroon daw akong lalaki. Naniwala siya sa chismis, kaya hindi na rin ako nakatiis. Isinumpa kong kahit anong mangyari di ko na rin siya babalikan pa. Wala rin kaming naging supling.
Makalipas ang ilang buwan, mayroon akong nakilalang lalaki sa trabaho ko, bago siya, pero mabait, laging nagpaparinig sa akin, noong una, pa man, gusto ko na siya, pero ayaw ko lang magpahalata. Hanggang sa magtapat siya ng kanyang nararamdaman sa akin. Kuwento siya ng buhay niya at doon ko nga nalaman na mayroon na siyang asawa at anak, nasa Hong Kong nga lang ang asawa niya nagtatrabaho, alam niya rin ang tunay kong buhay, siguro dahil sa kuwento na rin ng iba kong kasama. Okay lang iyon sa kanya, hanggang sa magkamabutihan kami at naging mag-syota. Mayroon na ring nangyayari sa amin, at sa katunayan, humantong sa pagbubuntis. Pero dahil sa takot siya sa kanyang asawa, kinausap niya ako, na ilaglag ko raw ang bata, ganun na nga ang nangyari. Abot langit man ang konsensiya sa ginawa ko pero inisip ko rin kase ang kinabukasan niya. Matapos noon, nagdisisyon akong mangibang bansa. Nagpaalam ako sa kanya, at sa katunayan, siya ang gumastos para makaalis lang ako, kami pa rin daw hanggang ngayon at gusto niyang magpatuloy ang aming tagong relasyon sa pag-uwi ko ng Pilipinas. Nararamdaman kong lalong tumitindi ang pagmamahal ko sa kanya, ngayong nasa malayong lugar ako. Kahit nandito ako sa Kuwait di pa rin maputol ang aming kumunikasyon. Masaya ako dahil nariyan siya para sa akin at ipinangako niyang habang buhay niya akong mamahalin. Iniisip ko lang kung hanggang saan naman kaya ang kahahantungan ng aming relasyon.
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Gemini Girl.
Abangan ang sagot sa liham ni Gemini Girl sa susunod na Lingo.
Good day to all the readers of Buhay at Pag-asa especially to you Kuya . Isa rin po ako sa mga taong sobra sobra ang paghanga sayong programa. Nung narinig ko ang Kuwait Times hindi pa ako gaanong nagka-interest hanggang sa bumili ako ng Lingo at mabasa ko ang Filipino Panorama.
Touch ako sa nabasa kong payo mo sa mga sumusulat sayo, kaya sa madaling salita, na-addict ako sa pagbabasa ng Filipino Panorama. Estorya ng mga kababayan natin ang lagi kong inaabangan sa portion mong ito. Talagang pamagat pa lang mayroon nang pag-asa, kaya heto ako, sumulat sayo upang tulad nila ay magkaroon ng pag-asa.
Sana huwag niyo po akong bibiguin sa sulat kong ito. Itago mo ako sa pangalang Gemini Girl, pinanganak noong June 10, 1984. Twenty two years old pa lang po ako ngayon. Siyam kaming magkakapatid.
Laki akong inaaabuso ng aking Kuya. Maliit pa lang ako noon, tandang-tanda ko pa lagi kaming iniiwan ng Nanay at Tatay sa bahay, kasama ng aking Kuya. Habang ang iba ko pang mga kapatid ay nasa Lola naman namamalagi. Saka lang babalik sa bahay ang mga magulang ko kung gabi na. Sa tanghaling tapat nagaganap ang bangungut na hanggang ngayon ay patuloy pa ring nagmumulto sa aking pagkatao. Pinakatago-tago ko ang lihim na ngayon ko lang ibubunyag. Hindi ito alam ng mga magulang ko at maging ng isa man sa mga kapatid ko. Wala na rin akong balak pang ipaalam sa kanila. May-tiwala ako sayong palatuntunan, kaya sayo ko lamang ito binuksan.
Nakakahiya man sabihin, pero sana maunawaaan ng mga mambabasa kong bakit ko kelangan iopen ito sayo. Grade one pa lang po ako ng magsimulang gamitin ako ng aking Kuya. Nagagawa po iyan ng Kuya ko dahil wala nga sa bahay ang mga kapatid at magulang ko, kami lang dalawa lagi sa bahay.
Araw-araw po akong pinagsasamantalahan, wala po akong magawa kahit magmakaawa ako sa kanya hindi siya makinig. Mayroon pang pagkakataon na inabutan kami ng isa nyang barkada, at dalawa silang nagsamantala sa akin.
Matapos nilang gawin iyon, madalas na nila akong pagsamantalahan. At tinatakot nila ako na hwag daw pong magsusumbong sa kahit na sino. Kuya gusto ko man pong sabihin sa aking mga magulang ang nangyayari kapag wala sila, nangingibabaw po ang takot, kaya di ko rin masabi sa kanila. Minsan inaabutan nila akong umiiyak, di ko parin nasabi sa kanila ang dahilan. Takot po talaga ang naghahari sa akin kung bakit naitago ko po ito sa mahabang panahon. Nasa ika-limang baitang na ako sa elementarya ng magpasiya ang aking Kuya na magtrabaho sa ibang lugar. Ang sarap ng pakiramdam kase sa wakas, wala na ring hayop sa bahay. Iba talaga ang naramdaman kong kalayaan ng mawala sa bahay ang kinasusuklaman kong kuya. Ilang buwan lang ang nakalipas nabalitaan naming nadisgrasya siya. Pinuntahan agad ng mga magulang ko ang pinangyarihan, pero hindi na nila naabutang buhay ang kuya. Nalunod daw po ito at tatlong oras muna ang lumipas bago natagpuan ang kanyang bangkay. Nang malaman ko iyon lihim akong natuwa. Umiiyak ang mga magulang at mga kapatid ko sa pagkamatay niya, pero ako, walang lumabas na gapatak mang luha.
95-96 ng grumadweyt ako sa elementarya. Nasa listahan ako ng mga honour students. Proud ang mga magulang ko sa akin dahil talagang nagsumikap ako upang maipasa kong lahat ang mga subjects. Sa Crossing Bayabas National High School ako nag aral ng secondarya. First year HS pa lang ako, tumanggap na ako ng bf, kaya lang MWF lang ang pasok nya kasi back-subjects lang ang pinapasukan. Pero laging nakaasa sa akin, ako lahat ang gumagawa ng assignments nya. Minsan pa nga may nagsabi sa akin na kaya nga lang naman daw ako niligawan e para nga may-gumawa ng homework niya. Syempre nasaktan ako, pero hinayaan ko lang total naman, hindi mahirap sa akin ang ginagawa kong iyon para sa kanya. Makalipas ang ilang buwan, nagkaroon ako ng maraming barkada. Doon na ako natutong pasukin ang masasamang bisyo, tulad ng paninigarilyo, nahilig na rin ako sa mga lalaki.
Nagkaroon ako ng maraming boyfriend, karamihan sa kanila, nilalaro ko lang. Nang matapos ko ang High-School nagpasiya akong mag-trabaho dahil alam ko namang walang pera ang aking mga magulang para ipang-tus-tos sa pag-aaral ko ng College, kaya nagpaalam akong magta-trabaho sa Maynila. Pumayag naman ang mga magulang ko. Ang among napasukan ko sa Maynila, tinanong agad ako kung gusto kong mag-aral sa kolehiyo. Ang sabi ko oo. Kung gusto ko raw mag-aral, pag-aaralin nila ako, habang nagtatrabho sa kanila, ang suweldo ko raw ang ipambabayad sa pag-aaral ko. Hindi na ako nagdalawang salita, tinanggap ko iyon at nag-aral nga ako. Computer Secretarial ang kinuha kong kurso, pero hindi ako natapos dahil karengkeng daw ako. Paano naman kase, pinatulan ko anak ng kaibigan ng amo ko, lagi kase iyong nagpupunta sa bahay na pinaglilingkuran ko at niligawan ako, sinagot ko yung lalaki, pero nalaman ng amo ko at agad binilihan ako ng tikit pauwi sa probinsya namin, di ko tuloy natapos ang aking pag-aaral.
Nang umuwi ako sa amin, tinulungan ako ng kaibigan ko para makapasok bilang sales lady sa isa sa pinakamalaking mall sa amin. Mabilis naman akong nakapasok dahil manager na rin siya doon. Nakilala ko naman doon si Chris, syota siya ng kaibigan ko. Isang araw, nagkita-kita kami, ewan kung bakit noong pauwi na, nagtaka ako, dahil magkagalit na ang dalawa (kaibigan ko at si Chris), agad kong naitanong kay Chris kung anong nangyari, basta ang narinig ko sa kanya, iba raw kase ang dating ko sa kanya, pinatibok ko raw ang puso niya, kaya ora mismo, hiniwalayan niya ang kaibigan ko at agad nakipag-syota sa akin. Sinagot ko naman agad siya dahil naglalaro pa rin ako sa mga lalaki. Naging kami, nagalit ang mga magulang ko sa akin dahil bakit daw ginawa ko iyon sa kaibigan ko, hindi ko na rin masagot basta, bigla na lang kaseng naging kami. Okay naman siya noong una, hanggang sa tuluyan ko talagang makilala ang buo niyang pagkatao. Sobrang seloso si Chris, konteng siwa lang ng damit ko, pansin niya agad, ayaw niya ring umaligid ang mga lalaki sa akin, nakikipag-away siya. Kaya ang inaasahan kong mabubuong pagmamahal sa kanya, hindi umepekto. Pero ano pa ang gagawin ko, napasubo na ako sa kanya, mabilis ang mga pangyayari, ikinasal kami noong October 8, 2003. Pero naging malungkot ang aming pagsasama, mula umaga hanggang gabi, wala kaming ginawa kundi ang mag-away. Puro ang dahilan, selos, selos, kaya nga five days bago unang anniversary namin, nakipaghiwalay ako sa kanya. Ang lahat ay dahil sa selos niya, kesyo mayroon daw akong lalaki. Naniwala siya sa chismis, kaya hindi na rin ako nakatiis. Isinumpa kong kahit anong mangyari di ko na rin siya babalikan pa. Wala rin kaming naging supling.
Makalipas ang ilang buwan, mayroon akong nakilalang lalaki sa trabaho ko, bago siya, pero mabait, laging nagpaparinig sa akin, noong una, pa man, gusto ko na siya, pero ayaw ko lang magpahalata. Hanggang sa magtapat siya ng kanyang nararamdaman sa akin. Kuwento siya ng buhay niya at doon ko nga nalaman na mayroon na siyang asawa at anak, nasa Hong Kong nga lang ang asawa niya nagtatrabaho, alam niya rin ang tunay kong buhay, siguro dahil sa kuwento na rin ng iba kong kasama. Okay lang iyon sa kanya, hanggang sa magkamabutihan kami at naging mag-syota. Mayroon na ring nangyayari sa amin, at sa katunayan, humantong sa pagbubuntis. Pero dahil sa takot siya sa kanyang asawa, kinausap niya ako, na ilaglag ko raw ang bata, ganun na nga ang nangyari. Abot langit man ang konsensiya sa ginawa ko pero inisip ko rin kase ang kinabukasan niya. Matapos noon, nagdisisyon akong mangibang bansa. Nagpaalam ako sa kanya, at sa katunayan, siya ang gumastos para makaalis lang ako, kami pa rin daw hanggang ngayon at gusto niyang magpatuloy ang aming tagong relasyon sa pag-uwi ko ng Pilipinas. Nararamdaman kong lalong tumitindi ang pagmamahal ko sa kanya, ngayong nasa malayong lugar ako. Kahit nandito ako sa Kuwait di pa rin maputol ang aming kumunikasyon. Masaya ako dahil nariyan siya para sa akin at ipinangako niyang habang buhay niya akong mamahalin. Iniisip ko lang kung hanggang saan naman kaya ang kahahantungan ng aming relasyon.
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Gemini Girl.
Abangan ang sagot sa liham ni Gemini Girl sa susunod na Lingo.
Sunday, October 22, 2006
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Si Mike pa rin ang sigaw ng puso
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Si Mike pa rin ang sigaw ng puso
Dear Jasmine,
Ito ang sagot sayong liham na inilabas ko last week sa Buhay at Pag-asa. Sa mga hindi nabasa ang kanyang kuwento, bisitahin po ninyo ang aking blog. Ang address ay naka-post sa itaas na bahagi ng column kong ito.
Congratulations! Binabati kita sayong katatagan! Masasabi nating maski papaano fighter si Jasmine. At least nakayanan mo o nalagpasan mo ang mga pagsubok na tulad ng ganyan. Marami o sabihin nating mayroong mga dumaan sa sitwasyong pinagdaanan mo na hindi nakakayanan. Pero ikaw nalagpasan mo ang lahat. Isa ka sa mga taong magbibigay kalakasan sa iba pang mga kababayang daraan o dumaraan sa ganyang sitwasyon. Nauunawaan ng marami sa atin at maging ako man kung anong feelings ang minsang mabigo at masaktan. Sabi nga ng ilan, saktan mo na lang ako physically, huwag lang ang aking puso. Mahirap na kalabanin ang sariling puso, pero kakayanin iyan kung buo ang pananalig mo sa Diyos at tiwala sayong sarili. Base sa kasulatan na nakapaloob sa 1Cor13, lahat daw po ng mga pagsubok na dumarating sa buhay ng tao ay normal. Subalit tapat ang Diyos sa kanyang pangako. At kung sakaling dumating man ito, hindi tayo hahayaan ng Diyos na madaig ng pagsubok, bibigyan Niya tayo ng kalakasan upang harapin at ituro sa atin ang tamang landas upang malagpasan ito. Napakagandang passage sa bibliya. Pangako ng Diyos na anumang pagsubok ang dumarating o daraanan natin sa ating buhay, mayroong way ang Panginoon kung papaano tayo mai-hahango mula doon. Ganyan ang nangyari kay Jasmine, sa gitna ng kanyang kabiguan, tinulungan siya ng Diyos upang malagpasan ang pagsubok na parang wala ng daan palabas. Diyan ko rin kadalasan ipinapasok ang isang pamosong 'footprint in the sand' na awitin. Ang mensahe sa footprint in the sand: Sa ating weakest point in life hinuhusgahan na natin ang Diyos na hindi na tayo tinutulungan; na hindi na pinakikinggan ang ating mga dasal; pero yun pala, siya na lamang ang kumikilos at pilit Niya tayong inaalis sa ating sitwasyong kinasasadlakan. Hindi Siya natin nararamdaman dahil overpowered tayo ng ating sariling imosyon. At sa mga panahong matindi ang dinaraanan nating pagsubok, karay-karay Niya tayo sa kanyang balikat.
Lahat tayo dumaraan sa ganyan, dapat din alam natin kung anong pangako ng Diyos para sa atin, dahil sa tuwing daraan tayo sa matinding bagyo, mayroon tayong sisilungan, mayroon tayong kakapitan, isang matibay at matatag na pader na sasandalan.
Jasmine, alam kong nalagpasan mo na ang pinakamatinding bagyo sayong buhay. Isa ka nang bagong Jasmine na matatag at kayang kayang lagpasan anumang bagyo ang dumating sayong buhay.
This time Jasmine matibay kana, ipagpalagay na lang natin na hindi talaga para sayo si Mike. Tingnan mo, una, sinalubong ka ng pagtutol ng iyong mga magulang. Marahil kung naitakda talaga sayo si Mike, tutol man sila, pero matutuloy pa rin iyon. Pero imbes nga na naituloy, mayroon pang ibang nangyari, nakabuntis pa ng ibang babae, maliwanag iyon na hindi siya para sayo. Ikinasal na siya sa iba, mayroon ng sariling pamilya. Kung para sayo si Mike, iba ang mangyayari. Kinausap mo na sana siya noon pa, ipinarating mo na sana noon pa sa kanya ang iyong nararamdaman na kailangan siyang mag-hintay. Pero iba ang naganap, natagalan bago mo sabihin sa kanya ang nararamdaman mo, at ito namang si Mike, inilagay niya rin sa sarili niyang kamay ang paghusga sa kanyang kabiguan, kaya humantong sa pagbubuntis ng ibang babae. Hindi nga siya para sayo! Tigilan mo na rin ang ilusyon na magkakabalikan pa kayo. Iba na ang sitwasyon ngayon, sa sitwasyon noon. Burahin mo sayong isipan ang minsan niyang nasabing kataga sayo. Lahat naman, puedeng lumabas sa taong umiibig, pati nga pagsungkit ng buwan at bituin sa kalawakan ay ipapangako, pero sino naman ang makakasungkit ng buwan at bituin?
Hindi mo na puedeng ipilit ang nararamdaman mo dahil kasal na siya sa ibang babae. Mayroon na siyang pamilya. Habang hindi ako sang-ayon sa ginawa ng mga magulang mo, gusto ko na lang ilagay sa positibong angulo ang nangyari. Tiyak akong mayroong mas-magandang plano ang Diyos para sayo. Hindi sa piling ni Mike, kundi sa panibagong Mike na makakasama mo habang buhay. Kalimutan mo na si Mike. Oo siya ang unang nagpatibok ng iyong puso, siya rin ang nakauna sayo, pero hindi ibig sabihin, titigil na ang pag-inog ng iyong mundo dahil sa mayroon ng nangyari between you and him. Sa ibang mga lalaki, hindi na iyan usapin as long as honest ka sa kanya at sa sarili mo. Sinuman ang dumating na panibagong Mike, maging honest ka sa kanya, sabihin mo ang katotohanan na mayroon kang naging boyfriend noon.
Heto pa ang isa sa binanggit ni Jasmine sa kanyang liham, third cousin daw ni niya si Mike, iniisip daw po niya na baka kaya hindi sila nagkatuluyan e dahil kamag-anak pa nila si Mike. Muli, iku-quote ko ang sinabi sa akin ni Fr Wendel Pastoriza, ang isa sa mga Filipinong pari sa Holy Family Cathedral sa Kuwait City. Allowed daw po sa simbahan at maging sa estado ang third cousin kung gustong mag-sama bilang mag-asawa, ang second cousin din ay inaalow din daw ng estado, ngunit hindi ng simbahan, pero once na ikinasal na ang isang tao sa estado, ibig sabihin daw po niyan kasal na rin sa simbahan.
Si Mike pa rin ang sigaw ng puso
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Si Mike pa rin ang sigaw ng puso
Dear Jasmine,
Ito ang sagot sayong liham na inilabas ko last week sa Buhay at Pag-asa. Sa mga hindi nabasa ang kanyang kuwento, bisitahin po ninyo ang aking blog. Ang address ay naka-post sa itaas na bahagi ng column kong ito.
Congratulations! Binabati kita sayong katatagan! Masasabi nating maski papaano fighter si Jasmine. At least nakayanan mo o nalagpasan mo ang mga pagsubok na tulad ng ganyan. Marami o sabihin nating mayroong mga dumaan sa sitwasyong pinagdaanan mo na hindi nakakayanan. Pero ikaw nalagpasan mo ang lahat. Isa ka sa mga taong magbibigay kalakasan sa iba pang mga kababayang daraan o dumaraan sa ganyang sitwasyon. Nauunawaan ng marami sa atin at maging ako man kung anong feelings ang minsang mabigo at masaktan. Sabi nga ng ilan, saktan mo na lang ako physically, huwag lang ang aking puso. Mahirap na kalabanin ang sariling puso, pero kakayanin iyan kung buo ang pananalig mo sa Diyos at tiwala sayong sarili. Base sa kasulatan na nakapaloob sa 1Cor13, lahat daw po ng mga pagsubok na dumarating sa buhay ng tao ay normal. Subalit tapat ang Diyos sa kanyang pangako. At kung sakaling dumating man ito, hindi tayo hahayaan ng Diyos na madaig ng pagsubok, bibigyan Niya tayo ng kalakasan upang harapin at ituro sa atin ang tamang landas upang malagpasan ito. Napakagandang passage sa bibliya. Pangako ng Diyos na anumang pagsubok ang dumarating o daraanan natin sa ating buhay, mayroong way ang Panginoon kung papaano tayo mai-hahango mula doon. Ganyan ang nangyari kay Jasmine, sa gitna ng kanyang kabiguan, tinulungan siya ng Diyos upang malagpasan ang pagsubok na parang wala ng daan palabas. Diyan ko rin kadalasan ipinapasok ang isang pamosong 'footprint in the sand' na awitin. Ang mensahe sa footprint in the sand: Sa ating weakest point in life hinuhusgahan na natin ang Diyos na hindi na tayo tinutulungan; na hindi na pinakikinggan ang ating mga dasal; pero yun pala, siya na lamang ang kumikilos at pilit Niya tayong inaalis sa ating sitwasyong kinasasadlakan. Hindi Siya natin nararamdaman dahil overpowered tayo ng ating sariling imosyon. At sa mga panahong matindi ang dinaraanan nating pagsubok, karay-karay Niya tayo sa kanyang balikat.
Lahat tayo dumaraan sa ganyan, dapat din alam natin kung anong pangako ng Diyos para sa atin, dahil sa tuwing daraan tayo sa matinding bagyo, mayroon tayong sisilungan, mayroon tayong kakapitan, isang matibay at matatag na pader na sasandalan.
Jasmine, alam kong nalagpasan mo na ang pinakamatinding bagyo sayong buhay. Isa ka nang bagong Jasmine na matatag at kayang kayang lagpasan anumang bagyo ang dumating sayong buhay.
This time Jasmine matibay kana, ipagpalagay na lang natin na hindi talaga para sayo si Mike. Tingnan mo, una, sinalubong ka ng pagtutol ng iyong mga magulang. Marahil kung naitakda talaga sayo si Mike, tutol man sila, pero matutuloy pa rin iyon. Pero imbes nga na naituloy, mayroon pang ibang nangyari, nakabuntis pa ng ibang babae, maliwanag iyon na hindi siya para sayo. Ikinasal na siya sa iba, mayroon ng sariling pamilya. Kung para sayo si Mike, iba ang mangyayari. Kinausap mo na sana siya noon pa, ipinarating mo na sana noon pa sa kanya ang iyong nararamdaman na kailangan siyang mag-hintay. Pero iba ang naganap, natagalan bago mo sabihin sa kanya ang nararamdaman mo, at ito namang si Mike, inilagay niya rin sa sarili niyang kamay ang paghusga sa kanyang kabiguan, kaya humantong sa pagbubuntis ng ibang babae. Hindi nga siya para sayo! Tigilan mo na rin ang ilusyon na magkakabalikan pa kayo. Iba na ang sitwasyon ngayon, sa sitwasyon noon. Burahin mo sayong isipan ang minsan niyang nasabing kataga sayo. Lahat naman, puedeng lumabas sa taong umiibig, pati nga pagsungkit ng buwan at bituin sa kalawakan ay ipapangako, pero sino naman ang makakasungkit ng buwan at bituin?
Hindi mo na puedeng ipilit ang nararamdaman mo dahil kasal na siya sa ibang babae. Mayroon na siyang pamilya. Habang hindi ako sang-ayon sa ginawa ng mga magulang mo, gusto ko na lang ilagay sa positibong angulo ang nangyari. Tiyak akong mayroong mas-magandang plano ang Diyos para sayo. Hindi sa piling ni Mike, kundi sa panibagong Mike na makakasama mo habang buhay. Kalimutan mo na si Mike. Oo siya ang unang nagpatibok ng iyong puso, siya rin ang nakauna sayo, pero hindi ibig sabihin, titigil na ang pag-inog ng iyong mundo dahil sa mayroon ng nangyari between you and him. Sa ibang mga lalaki, hindi na iyan usapin as long as honest ka sa kanya at sa sarili mo. Sinuman ang dumating na panibagong Mike, maging honest ka sa kanya, sabihin mo ang katotohanan na mayroon kang naging boyfriend noon.
Heto pa ang isa sa binanggit ni Jasmine sa kanyang liham, third cousin daw ni niya si Mike, iniisip daw po niya na baka kaya hindi sila nagkatuluyan e dahil kamag-anak pa nila si Mike. Muli, iku-quote ko ang sinabi sa akin ni Fr Wendel Pastoriza, ang isa sa mga Filipinong pari sa Holy Family Cathedral sa Kuwait City. Allowed daw po sa simbahan at maging sa estado ang third cousin kung gustong mag-sama bilang mag-asawa, ang second cousin din ay inaalow din daw ng estado, ngunit hindi ng simbahan, pero once na ikinasal na ang isang tao sa estado, ibig sabihin daw po niyan kasal na rin sa simbahan.
Sunday, October 15, 2006
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Si Mike pa rin ang sigaw ng puso
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
Taos puso pong pagbati ng isang magandang araw sa lahat ng sumusubaybay ng inyong column. Isa na rin po ako sa nag-aabang ng Filipino Panorama tuwing araw ng Lingo. Simula ng malaman ko na mayroong Filipinong babasahin sa araw na ito, lagi ko na po itong inaabangan. Ang akala ko nga ganito na lang ang magiging papel ko ang subaybayan ang buhay ng ating mga kababayan sa column mong ito. Makalipas ang dalawang taon bilang tagabasa lamang, nagpasiya na rin akong sumulat at ibahagi sayo ang aking karanasan upang mabigyan mo rin ng payo. Matagal na pong bumabagabag sa aking buhay ang suliranin kong ito. Mahirap mag-adjust, oo, ngat natapos ako ng Bachelor of Secondary Education major in Mathematics, pero mahirap pala talagang imaster ang buhay.
Ako nga pala si Jasmin, isang Bicolana. Panganay ako sa sampong magkakapatid. Taong 2004 ng unang umapak ang aking mga paa sa bansang Kuwait. Kabiguan ang nagtulak sa akin upang magpasiyang mangibang bansa. Kabiguan, una sa pag-ibig, pangalawa sa propesyon. Magkarugtong ang dalawang ito sa pagpapasiya ko na lisanin ang Pilipinas. Taong 2001 ng matapos ko ang BS-Education. Ang kuwento ay sisimulan ko noong 1998, kung saan third year college ako noon ng sagutin ko si Mike at official kaming naging mag-on. Kababata ko siya, in fact, third cousin ko po siya. Kabilin-bilinan ng mga magulang ko, na huwag muna akong magbo-boyfriend dahil baka raw masira ang aking pag-aaral. Isa pa, inaasahan daw nila ako na makatulong sa pamilya upang mahango sa kahirapan. Pero ano ang magagawa ko, mahal ko si Mike. Lumabag ako sa kautusang iyon ng aking mga magulang. Inilihim ko sa kanila ang relasyon naming at tanging kapatid kong sumunod sa akin ang nakakaalam na mag-on na kami ni Mike.
Noong fourth year college na ako, nagpasiya ang boyfriend ko na magtungo ng Maynila. Sa kanyang pag-alis, lalo kong pinagbuti ang aking pag-aaral dahil wala na gaaano akong iniisip na baka, mabuking ng mga magulang ko ang relasyon ko kay Mike. Ilang buwan din ang lumipas ni sulat o tawag wala akong natatanggap mula sa kanya. Lihim ko iyong ikinasama ng loob, sa katunayan, iniiyakan ko iyon, gabi-gabi. Pinilit kong magkaroon ng kumunikasyon sa kanya at sa wakas, nakausap ko rin siya. Pero parang nagparamdam lang at muling naputol ang aming kumunikasyon.
Matapos ang graduation, nagpasiya sana akong lumuwas ng Maynila, una para hanapin ang nawawala kong BF, at pangalawa upang mag-hanap ng mapapasukang trabaho, habang naghihintay ng board exam. Pero, ewan kong minalas ba o sinuwerte, dahil noong paalis na ako, hinarang ako ng dati kong teacher, nag-tayo kase ng sariling paaralan at kailangan niya ng mga gurong magtuturo. So pinagbigyan ko siya, pumasok akong teacher sa eskuwelahan niya.
Tinimbang ko rin ang magiging experience ko sa pagtuturo at ang gagastusin ko sa paghahanap ng trabaho sa Maynila, samantalang iyong inaalok sa akin ready na, so sinung-gaban ko iyon at ipinagpaliban ang pag-hahanap sa aking nawawalang boyfriend.
Nabawas-bawasan na ang sama ng loob ko kay Mike ng magsimula na ako sa pagtuturo. Pero lalo itong tumingkad ng dumating siya sa Bicol at ni walang pasabi, at ni hindi rin ako ininform, na umuwi na siya, may-ilang araw na pala siya doon. Inisip ko tuloy, wala na nga talaga kami. Iniyakan ko rin ang pagbabaliwala niya sa akin. Isang araw, bigla na lamang siyang sumulpot sa school na tinu-turuan ko. Ayaw ko na rin sana siyang kausapin pa, pero nagpumilit, kaya, nanaig pa rin ang pagiging babae ko, madaling suyuin. Isinumbat ko sa kanya ang matagal niyang pagkawala at pagbabaliwala sa mga sulat ko sa kanya. Pilit siyang nagpa-paliwanag at gusto niyang muli raw dugtungan ang na-udlot naming relasyon. Hindi ko pa rin maikakaila ang nararamdamang kong pagmamahal sa kanya. Sa loob ng mahaba ring taong wala kaming kuminikasyon, ni hindi na ako tumanggap ng manliligaw. Isa sa mga dahilan nito ay ang katotohanang naisuko ko na sa kanya ang aking pinakaiingatang pagkababae. Wala na rin akong maipagmamalaki sa iba, kaya gusto ko siya na lamang ang una at huli kong lalaking mamahalin. Muli ko siyang tinanggap, at muling naulit ang mainit na pagtitinginan namin sa isat isa.
Noon, binalak na naming ipagtapat sa aking mga magulang ang lahat. Total ang mga magulang naman ni Mike, alam na nila na mayroon kaming relasyon, sa katunayan, binabalak na nila ang ingrandeng kasal. Pero naun-syami dahil noong minsang mamasyal kami, di ako nakauwi sa bahay. Nalaman tuloy ng mga magulang ko sa iba pang tao na mayroon kaming relasyon ni Mike. Galit-na-galit ang mga magulang ko.
Inihanda ko na rin ang sarili sa magiging reaksyon nila, pero lalo akong nanlumo ng sisihin ng Tatay ko ang Nanay ko, samantalang wala naman talagang alam ang Mama ko sa relasyon namin ni Mike. Nagbanta ang Tatay ko na oras na ituloy ko ang pakikipag-relasyon kay Mike hihiwalayan ni Tatay ang Nanay ko. Halos gumuho ang aking mundo ng marinig ko iyon sa Tatay.
Ayaw kong maging dahilan ng pagkasira ng aming pamilya, ngunit papaano ang pag-iibigan namin ni Mike. Nag-iiyakan kaming pare-pareho sa tagpong iyon, noon ko rin lang nakitang umiiyak ang Tatay. Tila iyon na yata ang pinakamasakit at pinakamahabang araw sa buong buhay ko. Nakatulog akong hindi kumakain, naramdaman ko na lang na katabi ko na ang Nanay, umaga na pala, hinahalikan niya ako sa pisngi, umiiyak, nakikiusap sa akin, na huwag ko na lang daw ituloy ang balak kong pagsama kay Mike.
Alam kong napakahirap na disisyon ang gagawin ko ng araw na iyon. Basta, alam ko, mahal ko si Mike. Nararamdaman ko iyon. Kung kaya nga nagpaubaya ako sa kanya. Pero ang katotohanang ding ito ang patuloy na bumabagabag sa aking konsensiya. Paano kong sasabihin sa mga magulang ko na mayroon nang nangyari sa amin ni Mike?
Dalawang Lingo akong hindi pumasok sa eskuwela, sa panahong iyan, pilit kong inilalagay sa ayos ang aking sarili, araw-gabi akong umiiyak. Paaano ko ipaglalaban ang pagmamahal ko kay Mike? Paano ang banta ng Tatay ko, ayaw kong mawasak ang pamilya dahil lang sa akin.
Hanggang sa mahimasmasan ako. Hindi ko alam, basta, namanhid ang utak ko, natuyo na rin yata ang luha ko, kaya sa pangatlong Lingo, pumasok na ako sa eskuwela ng wala akong naririnig tungkol kay Mike. Ibinuhos ko ang natitira kong lakas sa pagtuturo sa mga bata, yun nga lang, konteng mali ng mga estudyante, tumataas ang presyon ko at nakakagalitan ko sila. Hanggang sa sumapit ang aking board exam. Kahit wala akong review, sumabak ako sa exam, kaya ang resulta, bagsak! Maluwag ko iyong tinangggap dahil alam kong babagsak talaga ako.
Ilang beses ding nagtangka si Mike na kausapin ako, pero ako na rin ang pilit na umiiwas, dahil hindi ko nga alam noon kung ano ang sasabihin ko, kung ano ang tama at nararapat, pero naghihintay ako ng tamang panahon.
Makalipas ang ilang buwan, nabalitaan ko na lang na nilulunod ni Mike ang sarili sa alak. Ang masakit pa, nangyari na nga ang kinatatakutan ko, ikinasal siya sa iba dahil mayroon daw nabuntis na babae sa lugar namin. Napakasakit Kuya Ben, alam ng Diyos kung gaano ko siya kamahal. Hinihintay ko lamang talaga ang ang tamang panahon upang maisaayos ko ang nasirang pagtingin ng mga magulang ko sa akin. Gusto ko silang tiyakin na walang mababago sa akin kahit na magkatuluyan kami ni Mike. Pero hindi siya nakapag-hintay.
Sinubukan kong ibangon ang sarili ko. Naging matatag ako sa pagharap sa sitwasyon, ang masakit, hindi pa rin maalis si Mike sa isisp ko. Kahit tumanggap na rin ako ng ilang manliligaw. Naroroon ang takot ko at kaba sa dibdib na baka hindi rin kami magtagal at dahil sa wala na rin namang akong maipagmamalaki sa ibang lalaki. Nagpatuloy ang buhay ko sa ganuong sitwasyon. Nag-take din ako ng board noong 2002 at 2003, pero hindi pa rin ako pinalad na makapasa.
Ilang beses kong tinanong ang Diyos kung bakit lahat na lang yata ng kabiguan sa buhay ay dinaranas ko. Noong 2003 exam, sinabi ko sa sarili na kung hindi ako makakapasa sa taong iyon, mangingibang bansa ako, una, para makaiwas sa pang-huhusga ng ilan tungkol sa kakayahan kong pumasa at pangalawa dahil hindi na rin ako puedeng magpatuloy sa pagtuturo kung wala akong lisensya.
Itinuloy ko ang application patungong ibang bansa. Noon kase, ilang buwan na rin na patuloy na lumalabo ang relasyon ko sa aking pangawalang boyfriend. Samantalang si Mike, patuloy pa rin sa pakikipag-ugnyan sa akin, gusto niya kaming magkabalikan kahit may-asawa na siya.
Mach 27, 2004 ng dumating ako sa Kuwait. Dalawang taon na mahigit ako this year, ang buong akala ko, tuluyan ko nang malilimutan si Mike. Pero, hanggang ngayon, sariwa pa rin siya sa aking ala-ala. Hindi ko pa rin siya makalimutan, lagi siyang laman ng aking isip at maging hanggang sa panaginip.
Third cousin ko po si Mike, isa kaya ito sa mga problema kung bakit hindi dapat kaming mag-sama. Ano ang dapat kong gawin, kausapin ko na ba ng tuwiran si Mike upang tuluyang matuldukan ang aming nabigong relasyon. May-binitiwan pong salita si Mike noon na hanggang ngayon, patuloy na sumasagi at nananariwa sa aking ala-ala, na hindi man daw kami magkatuluyan, hinding-hindi raw po magpapanaw ang aming pag-iibigan.
Tulungan mo po ako, five years na po ang nakalipas, pero sariwa pa rin siya sa aking ala-ala, si Mike pa rin ang sigaw ng aking puso. Gusto ko na ring mag-karoon ng sariling pamilya, 26 years old na po ako ngayon.
Gumagalang at Nagpapasalamat
Jasmine
PS: Please greet all my friends here in Kuwait sina Rose, Imas, Senna, Rashida, Samsar and Maya. Thank you ulit, from Jasmine!
Abangan sa next isyu ang katugunan sa padalang problema ni Ms Jasmine Velasco Losande ng Barangay Lungib, Pilar, Sorsogon 4714, Philippines.
Si Mike pa rin ang sigaw ng puso
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
Taos puso pong pagbati ng isang magandang araw sa lahat ng sumusubaybay ng inyong column. Isa na rin po ako sa nag-aabang ng Filipino Panorama tuwing araw ng Lingo. Simula ng malaman ko na mayroong Filipinong babasahin sa araw na ito, lagi ko na po itong inaabangan. Ang akala ko nga ganito na lang ang magiging papel ko ang subaybayan ang buhay ng ating mga kababayan sa column mong ito. Makalipas ang dalawang taon bilang tagabasa lamang, nagpasiya na rin akong sumulat at ibahagi sayo ang aking karanasan upang mabigyan mo rin ng payo. Matagal na pong bumabagabag sa aking buhay ang suliranin kong ito. Mahirap mag-adjust, oo, ngat natapos ako ng Bachelor of Secondary Education major in Mathematics, pero mahirap pala talagang imaster ang buhay.
Ako nga pala si Jasmin, isang Bicolana. Panganay ako sa sampong magkakapatid. Taong 2004 ng unang umapak ang aking mga paa sa bansang Kuwait. Kabiguan ang nagtulak sa akin upang magpasiyang mangibang bansa. Kabiguan, una sa pag-ibig, pangalawa sa propesyon. Magkarugtong ang dalawang ito sa pagpapasiya ko na lisanin ang Pilipinas. Taong 2001 ng matapos ko ang BS-Education. Ang kuwento ay sisimulan ko noong 1998, kung saan third year college ako noon ng sagutin ko si Mike at official kaming naging mag-on. Kababata ko siya, in fact, third cousin ko po siya. Kabilin-bilinan ng mga magulang ko, na huwag muna akong magbo-boyfriend dahil baka raw masira ang aking pag-aaral. Isa pa, inaasahan daw nila ako na makatulong sa pamilya upang mahango sa kahirapan. Pero ano ang magagawa ko, mahal ko si Mike. Lumabag ako sa kautusang iyon ng aking mga magulang. Inilihim ko sa kanila ang relasyon naming at tanging kapatid kong sumunod sa akin ang nakakaalam na mag-on na kami ni Mike.
Noong fourth year college na ako, nagpasiya ang boyfriend ko na magtungo ng Maynila. Sa kanyang pag-alis, lalo kong pinagbuti ang aking pag-aaral dahil wala na gaaano akong iniisip na baka, mabuking ng mga magulang ko ang relasyon ko kay Mike. Ilang buwan din ang lumipas ni sulat o tawag wala akong natatanggap mula sa kanya. Lihim ko iyong ikinasama ng loob, sa katunayan, iniiyakan ko iyon, gabi-gabi. Pinilit kong magkaroon ng kumunikasyon sa kanya at sa wakas, nakausap ko rin siya. Pero parang nagparamdam lang at muling naputol ang aming kumunikasyon.
Matapos ang graduation, nagpasiya sana akong lumuwas ng Maynila, una para hanapin ang nawawala kong BF, at pangalawa upang mag-hanap ng mapapasukang trabaho, habang naghihintay ng board exam. Pero, ewan kong minalas ba o sinuwerte, dahil noong paalis na ako, hinarang ako ng dati kong teacher, nag-tayo kase ng sariling paaralan at kailangan niya ng mga gurong magtuturo. So pinagbigyan ko siya, pumasok akong teacher sa eskuwelahan niya.
Tinimbang ko rin ang magiging experience ko sa pagtuturo at ang gagastusin ko sa paghahanap ng trabaho sa Maynila, samantalang iyong inaalok sa akin ready na, so sinung-gaban ko iyon at ipinagpaliban ang pag-hahanap sa aking nawawalang boyfriend.
Nabawas-bawasan na ang sama ng loob ko kay Mike ng magsimula na ako sa pagtuturo. Pero lalo itong tumingkad ng dumating siya sa Bicol at ni walang pasabi, at ni hindi rin ako ininform, na umuwi na siya, may-ilang araw na pala siya doon. Inisip ko tuloy, wala na nga talaga kami. Iniyakan ko rin ang pagbabaliwala niya sa akin. Isang araw, bigla na lamang siyang sumulpot sa school na tinu-turuan ko. Ayaw ko na rin sana siyang kausapin pa, pero nagpumilit, kaya, nanaig pa rin ang pagiging babae ko, madaling suyuin. Isinumbat ko sa kanya ang matagal niyang pagkawala at pagbabaliwala sa mga sulat ko sa kanya. Pilit siyang nagpa-paliwanag at gusto niyang muli raw dugtungan ang na-udlot naming relasyon. Hindi ko pa rin maikakaila ang nararamdamang kong pagmamahal sa kanya. Sa loob ng mahaba ring taong wala kaming kuminikasyon, ni hindi na ako tumanggap ng manliligaw. Isa sa mga dahilan nito ay ang katotohanang naisuko ko na sa kanya ang aking pinakaiingatang pagkababae. Wala na rin akong maipagmamalaki sa iba, kaya gusto ko siya na lamang ang una at huli kong lalaking mamahalin. Muli ko siyang tinanggap, at muling naulit ang mainit na pagtitinginan namin sa isat isa.
Noon, binalak na naming ipagtapat sa aking mga magulang ang lahat. Total ang mga magulang naman ni Mike, alam na nila na mayroon kaming relasyon, sa katunayan, binabalak na nila ang ingrandeng kasal. Pero naun-syami dahil noong minsang mamasyal kami, di ako nakauwi sa bahay. Nalaman tuloy ng mga magulang ko sa iba pang tao na mayroon kaming relasyon ni Mike. Galit-na-galit ang mga magulang ko.
Inihanda ko na rin ang sarili sa magiging reaksyon nila, pero lalo akong nanlumo ng sisihin ng Tatay ko ang Nanay ko, samantalang wala naman talagang alam ang Mama ko sa relasyon namin ni Mike. Nagbanta ang Tatay ko na oras na ituloy ko ang pakikipag-relasyon kay Mike hihiwalayan ni Tatay ang Nanay ko. Halos gumuho ang aking mundo ng marinig ko iyon sa Tatay.
Ayaw kong maging dahilan ng pagkasira ng aming pamilya, ngunit papaano ang pag-iibigan namin ni Mike. Nag-iiyakan kaming pare-pareho sa tagpong iyon, noon ko rin lang nakitang umiiyak ang Tatay. Tila iyon na yata ang pinakamasakit at pinakamahabang araw sa buong buhay ko. Nakatulog akong hindi kumakain, naramdaman ko na lang na katabi ko na ang Nanay, umaga na pala, hinahalikan niya ako sa pisngi, umiiyak, nakikiusap sa akin, na huwag ko na lang daw ituloy ang balak kong pagsama kay Mike.
Alam kong napakahirap na disisyon ang gagawin ko ng araw na iyon. Basta, alam ko, mahal ko si Mike. Nararamdaman ko iyon. Kung kaya nga nagpaubaya ako sa kanya. Pero ang katotohanang ding ito ang patuloy na bumabagabag sa aking konsensiya. Paano kong sasabihin sa mga magulang ko na mayroon nang nangyari sa amin ni Mike?
Dalawang Lingo akong hindi pumasok sa eskuwela, sa panahong iyan, pilit kong inilalagay sa ayos ang aking sarili, araw-gabi akong umiiyak. Paaano ko ipaglalaban ang pagmamahal ko kay Mike? Paano ang banta ng Tatay ko, ayaw kong mawasak ang pamilya dahil lang sa akin.
Hanggang sa mahimasmasan ako. Hindi ko alam, basta, namanhid ang utak ko, natuyo na rin yata ang luha ko, kaya sa pangatlong Lingo, pumasok na ako sa eskuwela ng wala akong naririnig tungkol kay Mike. Ibinuhos ko ang natitira kong lakas sa pagtuturo sa mga bata, yun nga lang, konteng mali ng mga estudyante, tumataas ang presyon ko at nakakagalitan ko sila. Hanggang sa sumapit ang aking board exam. Kahit wala akong review, sumabak ako sa exam, kaya ang resulta, bagsak! Maluwag ko iyong tinangggap dahil alam kong babagsak talaga ako.
Ilang beses ding nagtangka si Mike na kausapin ako, pero ako na rin ang pilit na umiiwas, dahil hindi ko nga alam noon kung ano ang sasabihin ko, kung ano ang tama at nararapat, pero naghihintay ako ng tamang panahon.
Makalipas ang ilang buwan, nabalitaan ko na lang na nilulunod ni Mike ang sarili sa alak. Ang masakit pa, nangyari na nga ang kinatatakutan ko, ikinasal siya sa iba dahil mayroon daw nabuntis na babae sa lugar namin. Napakasakit Kuya Ben, alam ng Diyos kung gaano ko siya kamahal. Hinihintay ko lamang talaga ang ang tamang panahon upang maisaayos ko ang nasirang pagtingin ng mga magulang ko sa akin. Gusto ko silang tiyakin na walang mababago sa akin kahit na magkatuluyan kami ni Mike. Pero hindi siya nakapag-hintay.
Sinubukan kong ibangon ang sarili ko. Naging matatag ako sa pagharap sa sitwasyon, ang masakit, hindi pa rin maalis si Mike sa isisp ko. Kahit tumanggap na rin ako ng ilang manliligaw. Naroroon ang takot ko at kaba sa dibdib na baka hindi rin kami magtagal at dahil sa wala na rin namang akong maipagmamalaki sa ibang lalaki. Nagpatuloy ang buhay ko sa ganuong sitwasyon. Nag-take din ako ng board noong 2002 at 2003, pero hindi pa rin ako pinalad na makapasa.
Ilang beses kong tinanong ang Diyos kung bakit lahat na lang yata ng kabiguan sa buhay ay dinaranas ko. Noong 2003 exam, sinabi ko sa sarili na kung hindi ako makakapasa sa taong iyon, mangingibang bansa ako, una, para makaiwas sa pang-huhusga ng ilan tungkol sa kakayahan kong pumasa at pangalawa dahil hindi na rin ako puedeng magpatuloy sa pagtuturo kung wala akong lisensya.
Itinuloy ko ang application patungong ibang bansa. Noon kase, ilang buwan na rin na patuloy na lumalabo ang relasyon ko sa aking pangawalang boyfriend. Samantalang si Mike, patuloy pa rin sa pakikipag-ugnyan sa akin, gusto niya kaming magkabalikan kahit may-asawa na siya.
Mach 27, 2004 ng dumating ako sa Kuwait. Dalawang taon na mahigit ako this year, ang buong akala ko, tuluyan ko nang malilimutan si Mike. Pero, hanggang ngayon, sariwa pa rin siya sa aking ala-ala. Hindi ko pa rin siya makalimutan, lagi siyang laman ng aking isip at maging hanggang sa panaginip.
Third cousin ko po si Mike, isa kaya ito sa mga problema kung bakit hindi dapat kaming mag-sama. Ano ang dapat kong gawin, kausapin ko na ba ng tuwiran si Mike upang tuluyang matuldukan ang aming nabigong relasyon. May-binitiwan pong salita si Mike noon na hanggang ngayon, patuloy na sumasagi at nananariwa sa aking ala-ala, na hindi man daw kami magkatuluyan, hinding-hindi raw po magpapanaw ang aming pag-iibigan.
Tulungan mo po ako, five years na po ang nakalipas, pero sariwa pa rin siya sa aking ala-ala, si Mike pa rin ang sigaw ng aking puso. Gusto ko na ring mag-karoon ng sariling pamilya, 26 years old na po ako ngayon.
Gumagalang at Nagpapasalamat
Jasmine
PS: Please greet all my friends here in Kuwait sina Rose, Imas, Senna, Rashida, Samsar and Maya. Thank you ulit, from Jasmine!
Abangan sa next isyu ang katugunan sa padalang problema ni Ms Jasmine Velasco Losande ng Barangay Lungib, Pilar, Sorsogon 4714, Philippines.
Subscribe to:
Posts (Atom)