BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia

Anne ipinag-palit ang boyfriend sa pamilya

(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
[Sagot ko po ito sa nakalipas na episode ng Buhay at Pag-asa. Lumabas po sana ito last week, pero dahil sa pinagbigyan natin ang Kumustahan 2006, ngayon lamang ito lumabas, Anne. Salamat sa inyong pang-unawa. Kung gusto niyong balikan ang kanyang kuwento, mababasa po niyo iyan sa aking blogsite, maraming salamat po!]

Dear Anne,
Ibabalik ko ang iyong mga katanungan, una, kailangan ba daw talagang magsakripisyo si Anne para sa kanyang pamilya? Kailangan bang akuin niya ang responsibilidad upang mabuhay sila? Gusto ko ikaw ang sumagot sa mga katanungang iyan, pero ito lang ang masasabi ko, sa pamilyang Pilipino, typical sa ang tumulong sa magulang at mga kapatid. Hindi po iyan masama at sa katunayan, totoo naman ang kasabihang mas-mapalad ang nagbibigay kesa binibigyan. Ibig sabihin kase niyan, masuerte kang tao dahil ikaw ay nagtatrabaho, kumikita ng pera at mayroon ka pang naibabahagi sa iba. Isipin mo na lang kung ikaw ang nasa kalagayan ng mga walang trabaho, ng mga walang kinikita, ng mga nililipasan ng gutom dahil walang makain o pambili ng pagkain, hindi ba mas-masuerte ka sa kanila. Kaya ang pag-bibigay ay ginawa iyan ng Diyos upang matuto ang mayroon na ibahagi sa iba ang grasyang tinatanggap nila. Hindi ko naman sinasabi up to the extent na hanggang sa mawalan ka na rin. Alam mo ang kapasidad mo at kung hanggang magkano ang maibibigay mo. Kung susundin ang batas sa pagtataguyod ng pamilya, ang katotohanan po niyan ay hindi responsibilidad ng mga anak ang buhayin ang magulang o mga kapatid, kundi the other way around dapat, pero, di kaila sa atin sa Pilipinas, na hindi kadalasang ganito ang sitwasyon, madalas, kesa hindi, tinutulungan ng mga anak ang magulang upang maiangat ang kanilang economic status. Muli kong babanggitin, hindi po iyan masama, bagkos nadedevelop nga diyan ng lubusan ang (loyalty) at napapangalagaan ang dangal (legacy) ng pangalan ng pamilyang iyong kinabibilangan.
Hindi lamang po ako sang-ayon sa mga magulang at kapatid na inaasahan na lamang ang kita ni anak (Kuya at Ate) mula sa ibang bansa. Marami akong naririnig na kuwento, habang dugo at pawis ang puhunan ng ating mga kababayang ito sa ibang bansa, kumita lamang ng pera, nariyan sina Kuya, Ate, Tatay, Nanay o maging asawa, ayun, nilulustay sa walang kapararakan ang pera. Nauubos sa sugal, inom, babae, at kung anupang bisyo, habang ikaw ay nagpapakahirap dito. Kung ganyan ang sitwasyon, huwag niyo na pong pag-aksayahan pa ng panahon para maipadala sa kanila ang iyong kinikita, hindi nila deserve ang inyong tulong. Isa pang punto, maka-Diyos, pero di gaanong nabibigyan ng pansin at nadedevelop sa pamilyang Pilipino, yung magtabi ng ikasampo mula sa ating kinikita para ibigay o ihandog sa mga gawaing maykaugnayan sa pagpapalago ng pangrelihiyong usapin, anuman ang relihiyong iyong kinabibilangan. Iyan ay bahagi ng ating gampanin bilang mga anak ng Diyos, lahat tayo, tungkulin natin na tumulong sa kapwa na ibigay ang nararapat para sa kanila.

Anne matuto kang mag-budget ng pera, mas-makabubuti pa ring mayroon kang natitira sayong bulsa, dahil iyan ang tama, hindi dahil sa mayroong mga emergencies na di natin inaasahan, pero dahil sa iyan ang matuwid at makakatulong sayo balang araw. Anne, huwag mo na ring isiping nagkamali ka ng iyong disisyon, ilagay mo sa isip mo na tama ang iyong naging pasiya na makipagsapalaran sa ibang bansa. Nasa state of mind ang kabiguan at tagumpay, maraming nagsasabi na totoo iyan, kasama na ako diyan, kung iniisip mong bigo ka, bigo ka nga, kung iniisip mong successful ka, you are successful indeed! Maging positibo ka sa lahat ng ginagawa mo, buhayin mo ang sense of fulfilment sa sarili mo, at matuto ka ring kumilos sa sarili mong paa, hindi dahil sa boyfriend mo, di dahil sa magulang mo, di dahil sa panganailangan ng pamilya mo, kundi dahil kailangan mong kumilos upang maging matagumpay ka sayong sarili. Graduate ka tulad ng binaggit mo sayong liham, kung masaya ka sa ginagawa mo ngayon, maliit o malaki man ang iyong kita, ipagpatuloy mo, pero, kung wala kang nararating at hindi ka umuunlad, mag-isip ka, baka, hindi pa iyan ang para sayo at buhay mo. Baka marami pang naghihintay na oportunidad para sayo sa ibang field. Tungkol sa boyfriend na iniwan mo kapalit ng pagmamahal mo sayong mga magulang at kapatid, hindi masama iyan, unless, na nasa ibang level na ang pagmamahalan ninyo noon, kung masyado na kayong committed sa isat-isa at alam mong maaapektuhan na ang trabaho mo, kung wala siya sa tabi mo, pero hindi pa naman umabot sa level na iyon, hindi ba? So sa tingin ko naman makakapaghintay pa siya. Maging honest kayo sa isat-isa, ituloy ninyo ang kumunikasyon, susi po iyan sa matatag na relasyon, naghihiwalay ang mag-karelasyon, kung walang malinaw na usapang nabubuo. Goodluck sayo Anne, alam kong kayang-kaya mo ang pag-harap sa mga hamon ng buhay! --Ben Garcia, nagpapaalalang habang may-buhay, mayroong pag-asa!