Ni Ben Garcia
Pasaway, suplada, mahilig... si Janice
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com)
(Sagot ni Ben Garcia sa letter sender na si Janice last week)
Dear Janice,
Maligayang pagbabasa sayo, kabilang na syempre ang libu-libo nating kababayang nakaabang Linggo-Linggo sa ating palatuntunan. Kumusta na po kayong muli. Maraming salamat sa tiwala sa inyong lingcod. Isang munting paalala lang po, kung sakali't naipadala niyo na ang inyong mga liham ng medyo matagal nang panahon at hindi ko pa rin nababasa, please, paki-remind po ako sa pangalan upang mahanap ko sa bulto ng mga liham na dumarating sa akin everyday. Yung mga bagong sender hintay lang po kayo. Mayroong mga tumawag o nag-text ng pangalan, kamakailan, yung sinabihan ko na ipadalang muli, yun po kase yung hindi ko makita sa aking file. So, kung sinabihan ko po kayo na wala yung letter ninyo, hindi nangangahulugan na nawala na nga iyon, pero hindi rin po talaga maikakaila ang katotohanang minsang naliligaw ang mga snail mail. Dahil unang-una, baka iba ang ang PO Box number na nagamit ninyo. Kaya, kung nagpadala po kayo ng liham at hindi pa rin nababasa, may-ilang buwan na--baka, iba po ang mailing address ang nagamit niyo, isang number lang ang mawala, maaring babagsak iyan sa ibang mailbox. So paki-double check ano po, para makarating talaga sa dapat puntahan. Mayroon kaseng tumawag sa akin last week at nagtatanong kung kelan ko ba raw mababasa ang liham niya, eh last month pa raw iyon ng 2004, uwi na raw siya by March ng 2007... please, baka hindi po talaga nakarating iyan sa PO Box number naming, dahil hindi ko nakita pangalan mo. Kaya, paalala na rin po sa mga nagpapadala ng liham, please double check the mailing address. Maraming Salamat po!
Si Janice na letter sender natin last week ay nayroong asawa. Pero, hiniwalayan niya asawa dahil sa umanoy irresponsible ito at minsan nang nakinig sa bintang ng kanyang ate, na mahilig daw mang-himasok sa kanyang personal na buhay. Pero, nakilala naman ni Janice si Mark ang taong ayon sa kanya ay nagbigay ng kulay sa kanyang buhay. Pero maging si Mark ay minsan ding nakinig sa tsismis ng ate niya. At yung ipinagbuntis niya noon ay ipina-abort nila dahil di raw maniwala si Mark kung kanya iyon.
Isa pa, may-pinuprotektahang pamilya si Mark. Kaya hindi siya (Janice) puedeng manganak. Pumayag siyang ilaglag ang bata, pero, tuloy pa rin ang kabaliwan niya sa lalaki, in fact, balak niya na sa kanyang pag-babalik sa Pinas bibigyan niya na raw ng anak si Mark.
Nagtatanong ngayon si Janice kung ano ang kanyang gagawin? Dapat niya raw bang sundin ang tibok ng kanyang puso? Ang maikling buod na iyan ay sa kapakanan ng mga hindi pa nakabasa ng kuwento. Sa mga kabayang gustong basahin ng buo ang kuwento ni Janice, available pa rin po iyan sa aking blogsite anytime, ang address ay nasa itaas ng column na ito.
Bueno Janice, kung kapatid mo ako, baka tulad din ako ng ate mo. Sobra ang pagmamalasakit sayo ng ate mo, maski papaano, pero ikaw, ang turing mo sa kanya, halimaw at paki-alamera.. Siya ang ginawa ng Diyos na iyong konsensiya, pero, papaano mo nga naman pakikinggan ang iyong konsensiya, eh hindi mo na marinig, dahil isinarado mo na ang iyong puso sa kanya. Isa na siyang kaaway at hindi na siya puedeng magsalita ng mabuti, pabor sayo. Set na kase ang mind mo sa ganyang pag-iisip, kaya, kahit na anong marinig mo mula sa ate mo, basura iyon at hindi maganda sayo.
Pero matanong lang kita, ang ate mo ba ay tulad sayo Janice, or I mean, hindi ba matuwid ang kanyang pamumuhay? Nanlalake ba siya? Nang-abort ba siya ng anak para sa kaligayahan ng lalaki niya? Wala kang ikinuwento, maliban sa puot na nararamdaman mo dahil sa pakikialam niya sa buhay mo.
Masakit ano, pero iyan ang katotohanan, pero sa akin, inisip ko, okay lang iyang sinabi ko sayo, total naman, noong ipinagkatiwala mo ang kuwento ng iyong buhay sa akin, ipinalagay kong handa ka sa sasabihin ko. Kaya, masakit man ang babanggitin ko, no choice ka ngayon kundi ang tangapin iyan. Tinatanong mo ako, kung susundin mo ba ang tibok ng iyong puso? Tanong ang gusto kong isagot sayo, makakatulog ka ba ng mahimbing sa gabi, kung ang mga anak ng kinakalantaran mong lalaki (excuse po) ay mawawasak ang pamilya dahil sayo. Tama na ang kabaliwang iyan, Janice. Tulad ng sinabi mo, may-asawang tao si Mark, mayroong mga anak, mahabag ka sa kanila, kung ipagpapatuloy mo ang pakikipag-relasyon sa kanya, dalawa lang ang puedeng mangyari. Mawawasak ang pamilya ni Mark at hindi ko alam kung hanggang kailan si Mark magiging maligaya sa piling mo. Ang katotohanan nga niyan, minsan kang bumigay sa kahilingan ni Mark (na ilaglag ang bata), iyan ay patunay na hindi siya handang panagutan ka o ipaglaban ka hanggang sa dulo ng walang hanggan. So sino ang lugi pagdating ng araw? Ibang kaligayahan lang o panumandaliang kaligayahan lang ang gusto sayo ni Mark.
Tama na ang minsan kang nagkamali, tama na iyon! Harapin mo ang sarili mo ngayon, tanungin mo kung ano ba ang magagawa mo upang tuluyan mo siyang makalimutan.
Sunday, January 28, 2007
Sunday, January 21, 2007
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Pasaway, suplada, mahilig... si Janice
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com)
Dear Kuya Ben,
Greetings! Idagdag mo na ako sa mga listahan ng mga taong sobra ang pag-hanga sa programa mo. Wala naman akong hilig noon magbasa ng mga babasahing tulad nito, di mo man paniwalaan, parang may-nagbulong sa akin na bumili ako ng Kuwait Times isang Lingo, at nabasa ko nga ang iyong column noon mismo at doon nagsimula ang every Sunday ko na pag-aabang ng Filipino Panorama. Magpapasalamat naman ako kung isa sa mga araw na darating ako na ang mapipili mong sulat para mai-feature sayong sikat na Buhay at Pag-asa.
Tawagin mo akong Janice. Umabot din ako ng college pero di natapos dahil sa hirap ng buhay. Pasaway daw, supladita, pala-barkada at lalakero ang tawag ng marami sa akin. Pero kahit ganun man, alam kong mahal ako ng mga magulang at mga kapatid ko. Pang-anim ako sa magkakapatid.
Noong 2002 naipasok ako sa malaking kumpanya sa Eden Toril Davao City, dahil na rin sa tulong ng kapatid kong babae. Siya ang pinaka-ayaw ko sa lahat kong kapatid, kase, lagi siyang may-comment laban sa akin, nag-aaway kami lagi. Ang mama ko naman walang sawang nagpapaalala na magkapatid kami at kahit na anong mangyari, kapatid ko pa rin siya at hindi dapat kami parang aso't pusa.
Taong 2003, nagkaroon ako ng asawa, magulo ang pag-sasama namin, di kami magkasundo sa lahat ng bagay. Kasabay pa noon ang paninira ng ate ko na lalong nagpalala sa sitwasyon. Naghiwalay kami ng walang anak, wala kaming kumunikasyon hanggang sa ngayon. Balita ko mayroon ng ibang asawa.
Taong 2005, nakilala ko si Mark, bilis ng pang-yayari, dahil lang sa isang halik, naging mag-on kami. Sa kanya ko nakita ang lahat ng pagkukulang ng asawa ko, minahal ko siya ng labis, para ngang mamamatay ako kung wala siya sa tabi ko. Sa pagmamahal ko sa kanya, natuto akong lumaban sa magulang ko, na hindi nila inaasahan sa akin.
May-asawa at anak si Mark, Kuya Ben, pero ewan ko kung bakit ako nababaliw sa kanya. Mabait kase siya, ibang magmahal, nauunawaan sa lahat ng bagay, kaya nga nahumaling ako sa kanya.
Nagbunga ang kabaliwan ko sa kanya. Hindi pa alam ni Mark na buntis ako, syempre umeksena na naman ang ate ko, at sya pa mismo ang nagsabi kay Mark na buntis ako, pero, sinabihan niya si Mark na mag-ingat daw, dahil baka, hindi daw sa kanya ang dinadala ko. e, marami daw akong BF. Galit-na-galit ako sa ate ko, pero di ko siya magawang tuluyang burahin sa listahan ng mga kapatid ko. Ang resulta ng tsismis, inilaglag namin ang bata, una dahil sa ayaw maniwala ni Mark na kanya iyon at pangalawa dahil ayaw niyang maiskandalo ang kanyang pamilya.
Kumakalat na naman ang tsismis na ako raw ay barayang babae, pakana na naman iyon ng ate ko. Nagpapabayad daw ako ng 100 pesos--isang gabi, tapos kapag-nabuntis, ilalaglag ko raw ang bata. Ang sakit, kuya pero binabali-wala ko lang iyon.
Umalis na ako sa dati kong trabaho, at nalipat ako bilang counter supervisor sa isang malaking supermarket. Sa pag-ta-trabaho ko, takbuhan ko pa rin si Mark, siya ang aking hingahan ng sama ng loob. Pero abot din ang konsensiya ko sa pag-pa-pa-abort namin sa anak ko, hindi rin ako patulugin ng konsensiya sa tuwing naaalala ko ang asawa ni Mark. Iyan ang mga dahilan kung bakit ako umalis ng Pilipinas.
Mahal na mahal ko po si Mark, at bawat araw, nadagragdagan pa ito. Sa katunayan, mayroon na kaming plano, na mag-sasama ulit kami, sa pagbabalik ko. Malaki ang tiwala ko sa kanya at handa akong muling bigyan siya ng anak at nangangako naman si Mark na hindi na siya muling magpapadala sa ate ko. Bumili na rin siya ng bagong motor, prodkto iyon ng pinaghirapan ko sa Kuwait. Aminado akong nagbago ang buhay ko dahil sa kanya.
Ano po ang dapat kong gawin. Susundin ko po ba ang tibok ng aking puso?
Gumagalang at Nagpapasalamat
Janice
Abangan ang sagot sa susunod na Linggo sa Buhay at Pag-asa. Maraming salamat sa tiwala Ms Janice.
Pasaway, suplada, mahilig... si Janice
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com)
Dear Kuya Ben,
Greetings! Idagdag mo na ako sa mga listahan ng mga taong sobra ang pag-hanga sa programa mo. Wala naman akong hilig noon magbasa ng mga babasahing tulad nito, di mo man paniwalaan, parang may-nagbulong sa akin na bumili ako ng Kuwait Times isang Lingo, at nabasa ko nga ang iyong column noon mismo at doon nagsimula ang every Sunday ko na pag-aabang ng Filipino Panorama. Magpapasalamat naman ako kung isa sa mga araw na darating ako na ang mapipili mong sulat para mai-feature sayong sikat na Buhay at Pag-asa.
Tawagin mo akong Janice. Umabot din ako ng college pero di natapos dahil sa hirap ng buhay. Pasaway daw, supladita, pala-barkada at lalakero ang tawag ng marami sa akin. Pero kahit ganun man, alam kong mahal ako ng mga magulang at mga kapatid ko. Pang-anim ako sa magkakapatid.
Noong 2002 naipasok ako sa malaking kumpanya sa Eden Toril Davao City, dahil na rin sa tulong ng kapatid kong babae. Siya ang pinaka-ayaw ko sa lahat kong kapatid, kase, lagi siyang may-comment laban sa akin, nag-aaway kami lagi. Ang mama ko naman walang sawang nagpapaalala na magkapatid kami at kahit na anong mangyari, kapatid ko pa rin siya at hindi dapat kami parang aso't pusa.
Taong 2003, nagkaroon ako ng asawa, magulo ang pag-sasama namin, di kami magkasundo sa lahat ng bagay. Kasabay pa noon ang paninira ng ate ko na lalong nagpalala sa sitwasyon. Naghiwalay kami ng walang anak, wala kaming kumunikasyon hanggang sa ngayon. Balita ko mayroon ng ibang asawa.
Taong 2005, nakilala ko si Mark, bilis ng pang-yayari, dahil lang sa isang halik, naging mag-on kami. Sa kanya ko nakita ang lahat ng pagkukulang ng asawa ko, minahal ko siya ng labis, para ngang mamamatay ako kung wala siya sa tabi ko. Sa pagmamahal ko sa kanya, natuto akong lumaban sa magulang ko, na hindi nila inaasahan sa akin.
May-asawa at anak si Mark, Kuya Ben, pero ewan ko kung bakit ako nababaliw sa kanya. Mabait kase siya, ibang magmahal, nauunawaan sa lahat ng bagay, kaya nga nahumaling ako sa kanya.
Nagbunga ang kabaliwan ko sa kanya. Hindi pa alam ni Mark na buntis ako, syempre umeksena na naman ang ate ko, at sya pa mismo ang nagsabi kay Mark na buntis ako, pero, sinabihan niya si Mark na mag-ingat daw, dahil baka, hindi daw sa kanya ang dinadala ko. e, marami daw akong BF. Galit-na-galit ako sa ate ko, pero di ko siya magawang tuluyang burahin sa listahan ng mga kapatid ko. Ang resulta ng tsismis, inilaglag namin ang bata, una dahil sa ayaw maniwala ni Mark na kanya iyon at pangalawa dahil ayaw niyang maiskandalo ang kanyang pamilya.
Kumakalat na naman ang tsismis na ako raw ay barayang babae, pakana na naman iyon ng ate ko. Nagpapabayad daw ako ng 100 pesos--isang gabi, tapos kapag-nabuntis, ilalaglag ko raw ang bata. Ang sakit, kuya pero binabali-wala ko lang iyon.
Umalis na ako sa dati kong trabaho, at nalipat ako bilang counter supervisor sa isang malaking supermarket. Sa pag-ta-trabaho ko, takbuhan ko pa rin si Mark, siya ang aking hingahan ng sama ng loob. Pero abot din ang konsensiya ko sa pag-pa-pa-abort namin sa anak ko, hindi rin ako patulugin ng konsensiya sa tuwing naaalala ko ang asawa ni Mark. Iyan ang mga dahilan kung bakit ako umalis ng Pilipinas.
Mahal na mahal ko po si Mark, at bawat araw, nadagragdagan pa ito. Sa katunayan, mayroon na kaming plano, na mag-sasama ulit kami, sa pagbabalik ko. Malaki ang tiwala ko sa kanya at handa akong muling bigyan siya ng anak at nangangako naman si Mark na hindi na siya muling magpapadala sa ate ko. Bumili na rin siya ng bagong motor, prodkto iyon ng pinaghirapan ko sa Kuwait. Aminado akong nagbago ang buhay ko dahil sa kanya.
Ano po ang dapat kong gawin. Susundin ko po ba ang tibok ng aking puso?
Gumagalang at Nagpapasalamat
Janice
Abangan ang sagot sa susunod na Linggo sa Buhay at Pag-asa. Maraming salamat sa tiwala Ms Janice.
Sunday, January 14, 2007
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Kasakiman at inggit tumapos sa buhay ng tatay ni Rochana
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com)
Para Sayo Rochana,
Salamat ng marami sa iyong liham. Maganda ang buhay kasaysayan mo at maraming pagsubok ang kanyang kinaharap bago sa kanyang kalagayan ngayon. Namatay ng maaga ang Tatay ni Rochana dahil umano sa kulam. Uminog naman ng patas ang mundo at nalagpasan ni Rochana ang mga pagsubok. Nakatulong ang pangingibang bansa niya lalo't dumating ang extra-ordinary circumstance na kanyang kinaharap sa Kuwait, kung saan nakakuha siya ng malaki-laki ring halaga bilang compensation noong abutan siya ng gyera noon dito. Naipatayo ni Rocaha ang kanyang bahay, natulungan ang mga kapatid at mayroon pa siyang naipong pera sa bangko.
By July ng taong ito, balak na ni Rochanang umuwi sa Pilipinas for good. Mag-aasawa na raw po siya. Ito ang kanyang concern, iimbitahin ba raw niya sa kasal ang auntie niya at asawa nito na siya nilang pinaniniwalaan nagkulam sa kanilang mahal na ama. Base sa kanayang kuwento ang kamag-anak nilang ito ay naghihirap na sa ngayon. Papaano raw ba haharapin ni Rochana ang katotohanang ito sa kanilang buhay?
Bueno, Rochana, gaano niyo (mo) ba napatunayan na ang Tito mo nga ang salarin sa pagkamatay ng iyong ama? Ang sabi mo sa liham, dinala niyo pa ang iyong ama sa ospital, tumagal pa ng ilang buwan. Siguro ko naman mayroong medical explanation ang mga doctor sa pagkamatay ng iyong ama, dapat mas-pinaniwalaan niyo iyon kesa sa sabi-sabi ng ilan dahil mas-mayroong pinagbabasehan ang mga doctor.
Habang hindi ko rin naman inaalis ang posibilidad na puede ngang kumilos ang diyablo sa ganyang paraan, pero sa parte ng kamag-anak niyo, bakit naman gagawin nila iyon? Dahil ba sa ingit, dahil ba sa kasakiman, tulad ng sinabi mo? Hindi natin alam iyan. Pero ang masasabi ko lang ang gawaing ganyan ay udyok ng masamang espiritu at wala iyang puwang sa mga anak ng Diyos. Kung malaki ang iyong paniniwala sa Panginoon, walang sinuman ang puedeng makasakit at makadaig sa kapangyarihan ng Diyos. Naniniwala ako Rochana, na anuman ang dahilan ng pagkamatay ng iyong ama, mayroong plano ang Diyos, na mas-higit sa ating mga plano, na mas-higit sa ating pinaniniwalaang maganap. Ganyan ang kadakilaan ng Diyos. Kung kaya nga hindi masamang muli ninyong iabot ang inyong mga kamay sa mga taong naging tinik, umapi at pabigat sa inyo noon. Ganyan actually ang gustong ituro sa inyo ng Diyos sa pangyayaring naganap sa inyong pamilya. Ang matuto kayong magpatawad, ang matuto kayong ibaon sa limot ang masamang bangungot ng nakaraan at harapin ang pagbabagong naganap sa inyong buhay.
Matagal nang nangyari iyon, siguro, oras na rin marahil upang harapin ninyo sila ng maayos, igawad ang pagpapatawad at pakinggan sila. Ang problema sa atin, mas-gusto nating naririnig ang pabor sa atin, ang palagay nating acceptable sa atin, pero yung estorya ng kabila, patuloy nating ini-isnab at ayaw nating paniwalaan. Matuto rin tayong makinig sa sasabihin ng iba.
Maraming salamat Ms Rochana Apilar Apolinar sa liham na masyado nang delay bago ko nabigyang pansin sa Buhay at Pag-asa. Good luck sa iyong bagong haharaping buhay, bilang Ms Joey. Hangad ko ang tagumapy ng inyong pagsasama. Ben Garcia po nagsasabing habang may-buhay, patuloy na iikot ang gulong ng pag-asa. Maraming salamat po!
Kasakiman at inggit tumapos sa buhay ng tatay ni Rochana
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com)
Para Sayo Rochana,
Salamat ng marami sa iyong liham. Maganda ang buhay kasaysayan mo at maraming pagsubok ang kanyang kinaharap bago sa kanyang kalagayan ngayon. Namatay ng maaga ang Tatay ni Rochana dahil umano sa kulam. Uminog naman ng patas ang mundo at nalagpasan ni Rochana ang mga pagsubok. Nakatulong ang pangingibang bansa niya lalo't dumating ang extra-ordinary circumstance na kanyang kinaharap sa Kuwait, kung saan nakakuha siya ng malaki-laki ring halaga bilang compensation noong abutan siya ng gyera noon dito. Naipatayo ni Rocaha ang kanyang bahay, natulungan ang mga kapatid at mayroon pa siyang naipong pera sa bangko.
By July ng taong ito, balak na ni Rochanang umuwi sa Pilipinas for good. Mag-aasawa na raw po siya. Ito ang kanyang concern, iimbitahin ba raw niya sa kasal ang auntie niya at asawa nito na siya nilang pinaniniwalaan nagkulam sa kanilang mahal na ama. Base sa kanayang kuwento ang kamag-anak nilang ito ay naghihirap na sa ngayon. Papaano raw ba haharapin ni Rochana ang katotohanang ito sa kanilang buhay?
Bueno, Rochana, gaano niyo (mo) ba napatunayan na ang Tito mo nga ang salarin sa pagkamatay ng iyong ama? Ang sabi mo sa liham, dinala niyo pa ang iyong ama sa ospital, tumagal pa ng ilang buwan. Siguro ko naman mayroong medical explanation ang mga doctor sa pagkamatay ng iyong ama, dapat mas-pinaniwalaan niyo iyon kesa sa sabi-sabi ng ilan dahil mas-mayroong pinagbabasehan ang mga doctor.
Habang hindi ko rin naman inaalis ang posibilidad na puede ngang kumilos ang diyablo sa ganyang paraan, pero sa parte ng kamag-anak niyo, bakit naman gagawin nila iyon? Dahil ba sa ingit, dahil ba sa kasakiman, tulad ng sinabi mo? Hindi natin alam iyan. Pero ang masasabi ko lang ang gawaing ganyan ay udyok ng masamang espiritu at wala iyang puwang sa mga anak ng Diyos. Kung malaki ang iyong paniniwala sa Panginoon, walang sinuman ang puedeng makasakit at makadaig sa kapangyarihan ng Diyos. Naniniwala ako Rochana, na anuman ang dahilan ng pagkamatay ng iyong ama, mayroong plano ang Diyos, na mas-higit sa ating mga plano, na mas-higit sa ating pinaniniwalaang maganap. Ganyan ang kadakilaan ng Diyos. Kung kaya nga hindi masamang muli ninyong iabot ang inyong mga kamay sa mga taong naging tinik, umapi at pabigat sa inyo noon. Ganyan actually ang gustong ituro sa inyo ng Diyos sa pangyayaring naganap sa inyong pamilya. Ang matuto kayong magpatawad, ang matuto kayong ibaon sa limot ang masamang bangungot ng nakaraan at harapin ang pagbabagong naganap sa inyong buhay.
Matagal nang nangyari iyon, siguro, oras na rin marahil upang harapin ninyo sila ng maayos, igawad ang pagpapatawad at pakinggan sila. Ang problema sa atin, mas-gusto nating naririnig ang pabor sa atin, ang palagay nating acceptable sa atin, pero yung estorya ng kabila, patuloy nating ini-isnab at ayaw nating paniwalaan. Matuto rin tayong makinig sa sasabihin ng iba.
Maraming salamat Ms Rochana Apilar Apolinar sa liham na masyado nang delay bago ko nabigyang pansin sa Buhay at Pag-asa. Good luck sa iyong bagong haharaping buhay, bilang Ms Joey. Hangad ko ang tagumapy ng inyong pagsasama. Ben Garcia po nagsasabing habang may-buhay, patuloy na iikot ang gulong ng pag-asa. Maraming salamat po!
Saturday, January 06, 2007
BUHAY AT PAG-ASA
Ni Ben Garcia
Kasakiman at inggit tumapos sa buhay ng tatay ni Rochana
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
First of all I would like to greet you hello sampo ng iyong mga kasamahan sa Filipino Panorama at lahat ng iyong mga taga-subaybay sa nag-iisa at walang katapat na programang 'Buhay at Pag-asa'. Masugid ninyo akong tagapakinig noon sa Radyo Pinoy. Ako nga pala si Rochana Apolinar ng Tampakan South Cotabato. Kasakiman at pagka-ingit ang tumapos sa buhay ng Tatay ko. Taong 1985 ng mamatay siya. Tandang tanda ko pa, biglang-bigla ang kanyang pagkamatay. Sumakit lang ang tiyan, itinakbo namin sa ospital at makalipas ang ilang buwan, namatay siya. Ang dahilan daw po kinulam ng asawa ng autie ko, dahil sa inggit dahil medyo nakakaangat kase kami sa buhay.
Masakit para sa akin ang napaka-agang pagpanaw ng Tatay ko. Hindi pa natikman ng mga kapatid ko ang pagmamahal ng Tatay ko dahil napakamura pa nilang edad. Noon kaseng mamatay ang father ko, tatlo kaming nag-aaral sa high school. Just imagine kung paanong paghihirap ang susuungin naming magkakapatid makatapos lang kami sa pag-aaral. Noong namalan ng Kuya ko ang dahilan ng pagkamatay ng Tatay, pumasok siya sa New People Army (NPA), para makuha ang hustisya sa pagkamatay ni Itay.
Nung gusto na niyang gawin ang kanyang pakay, hindi siya pinayagan ng kanyang kumander para patayin ang Tito naming. Hindi raw iyon sagot sa problema namin. Nang malaman ng Kuya na hindi naman pala puedeng maghiganti, nagpaalam siya sa commander at pinayagan naman siya. Inaalala kase ng Kuya ang kalagayan ng Nanay ko. Nagparamdam naman sa amin ang auntie namin, (asawa ng mangkukulam) in fact naawa sa kalagayan namin at kinuha niya ang mga bata ko pang mga kapatid para pag-aralin daw, mahirap man para sa amin, pumayag din kami. Pero ginawa lang pala nilang katulong ang mga maliliit ko pang mga kapatid. Kaya, binawi na lang namin sila. Sa bayan, nangupahan kami para ituloy ang aming pag-aaral sa tulong ng Kuya na noon ay balik sa gawain na noon ay dating trabaho ng Tatay.
Yung isa naming kamag-anak na teacher, siya ang nag-inganyo sa akin na mangibang bansa.
Dumating ako sa Kuwait noong 1989. Pero minalas naman dahil August 1990, nilusob ng mga Iraqis ang Kuwait, dahilan para maaga akong makauwi ng Pilipinas noong October 1990. Stay ako sa Pinas ng konteng panahaon, at nang mabalitaan kong tahimik na ang Kuwait, muli akong nag-apply. Sa aking pagbabalik, napunta naman ako sa among mababait. Mag-16 years na po ako sa amo ko ngayong 2006. Umuuwi ako sa Pinas every four years, nakabili na rin ako ng lupa, na pinagpatayuan ko ng aming bahay. October 15, 2000 nakatanggap ako ng war claim na ipinadala ko naman sa aking mga magulang. Umabot iyon sa halagang 100,000 pesos, nakatulong iyon sa pagpapagawa ng aming bahay. After a year, muli akong nakatanggap ng 75,000 pesos, kaugnay pa rin sa war claim ko noon. Itinabi ko na iyon at dinadgadagan ko na lang kung mayroon akong natitira sa suwedo sa buwan buwan. Yung mga kapatid ko nakatapos ng lahat sa pag-aaral at mayroon na rin silang kanya-kanyang buhay. Yung isa kong kapatid mag-aalahas na ngayon at kumikita rin ng malaki sa kanyang negosyo. Gumanda ang buhay namin sa kabila ng pang-aapi sa amin ng aming kamag-anak. Balita ko nga ngayon, masyado na raw naghihirap sa buhay ang tumapos sa buhay ng aking ama.
Kuya Ben, sa ngayon mayroon akong boyfriend sa Pinas, naghihintay siya sa aking pag-uwi doon, balak kong mag-for-good na by July 2007. Maaaring mag-asawa na rin ako, by that time, pero heto, naguguluhan ako, iimbitahan ko ba ang kamag-anak namin na suspect sa pagpatay sa Tatay ko. Patawarin na ba namin sila sa ginawa nila sa father ko?
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Rochana Apilar Apolinar
(Abangan ang sagot sa susunod na labas ng Buhay at Pag-asa sa Linggo. Gusto ring magpahabol ng pagbati si Rochana sa kanyang mga kaibigan dito sa Kuwait tulad nina Vicky, Maricar at Josie at sa kanyang one and only husband to be, Joey. A million thanks din daw po to her kind-hearted sponsor in Kuwait. Maraming salamat sayong liham Rochana, watch out sa next issue!)
Kasakiman at inggit tumapos sa buhay ng tatay ni Rochana
(Ipadala ang kuwento ng inyong buhay, PO Box 1301 Safat 13014 Kuwait o mag-email sa radio_bengarcia@yahoo.com kung gusto nyong mailimbag ang inyong kuwento kasama ng inyong larawan ipadala ang 2X2 photo, o anumang klarong kopya ng inyong larawan. Ito po ay optional. Para sa komento bumisita sa aking blog site: www.buhayatpagasa.blogspot.com )
Dear Kuya Ben,
First of all I would like to greet you hello sampo ng iyong mga kasamahan sa Filipino Panorama at lahat ng iyong mga taga-subaybay sa nag-iisa at walang katapat na programang 'Buhay at Pag-asa'. Masugid ninyo akong tagapakinig noon sa Radyo Pinoy. Ako nga pala si Rochana Apolinar ng Tampakan South Cotabato. Kasakiman at pagka-ingit ang tumapos sa buhay ng Tatay ko. Taong 1985 ng mamatay siya. Tandang tanda ko pa, biglang-bigla ang kanyang pagkamatay. Sumakit lang ang tiyan, itinakbo namin sa ospital at makalipas ang ilang buwan, namatay siya. Ang dahilan daw po kinulam ng asawa ng autie ko, dahil sa inggit dahil medyo nakakaangat kase kami sa buhay.
Masakit para sa akin ang napaka-agang pagpanaw ng Tatay ko. Hindi pa natikman ng mga kapatid ko ang pagmamahal ng Tatay ko dahil napakamura pa nilang edad. Noon kaseng mamatay ang father ko, tatlo kaming nag-aaral sa high school. Just imagine kung paanong paghihirap ang susuungin naming magkakapatid makatapos lang kami sa pag-aaral. Noong namalan ng Kuya ko ang dahilan ng pagkamatay ng Tatay, pumasok siya sa New People Army (NPA), para makuha ang hustisya sa pagkamatay ni Itay.
Nung gusto na niyang gawin ang kanyang pakay, hindi siya pinayagan ng kanyang kumander para patayin ang Tito naming. Hindi raw iyon sagot sa problema namin. Nang malaman ng Kuya na hindi naman pala puedeng maghiganti, nagpaalam siya sa commander at pinayagan naman siya. Inaalala kase ng Kuya ang kalagayan ng Nanay ko. Nagparamdam naman sa amin ang auntie namin, (asawa ng mangkukulam) in fact naawa sa kalagayan namin at kinuha niya ang mga bata ko pang mga kapatid para pag-aralin daw, mahirap man para sa amin, pumayag din kami. Pero ginawa lang pala nilang katulong ang mga maliliit ko pang mga kapatid. Kaya, binawi na lang namin sila. Sa bayan, nangupahan kami para ituloy ang aming pag-aaral sa tulong ng Kuya na noon ay balik sa gawain na noon ay dating trabaho ng Tatay.
Yung isa naming kamag-anak na teacher, siya ang nag-inganyo sa akin na mangibang bansa.
Dumating ako sa Kuwait noong 1989. Pero minalas naman dahil August 1990, nilusob ng mga Iraqis ang Kuwait, dahilan para maaga akong makauwi ng Pilipinas noong October 1990. Stay ako sa Pinas ng konteng panahaon, at nang mabalitaan kong tahimik na ang Kuwait, muli akong nag-apply. Sa aking pagbabalik, napunta naman ako sa among mababait. Mag-16 years na po ako sa amo ko ngayong 2006. Umuuwi ako sa Pinas every four years, nakabili na rin ako ng lupa, na pinagpatayuan ko ng aming bahay. October 15, 2000 nakatanggap ako ng war claim na ipinadala ko naman sa aking mga magulang. Umabot iyon sa halagang 100,000 pesos, nakatulong iyon sa pagpapagawa ng aming bahay. After a year, muli akong nakatanggap ng 75,000 pesos, kaugnay pa rin sa war claim ko noon. Itinabi ko na iyon at dinadgadagan ko na lang kung mayroon akong natitira sa suwedo sa buwan buwan. Yung mga kapatid ko nakatapos ng lahat sa pag-aaral at mayroon na rin silang kanya-kanyang buhay. Yung isa kong kapatid mag-aalahas na ngayon at kumikita rin ng malaki sa kanyang negosyo. Gumanda ang buhay namin sa kabila ng pang-aapi sa amin ng aming kamag-anak. Balita ko nga ngayon, masyado na raw naghihirap sa buhay ang tumapos sa buhay ng aking ama.
Kuya Ben, sa ngayon mayroon akong boyfriend sa Pinas, naghihintay siya sa aking pag-uwi doon, balak kong mag-for-good na by July 2007. Maaaring mag-asawa na rin ako, by that time, pero heto, naguguluhan ako, iimbitahan ko ba ang kamag-anak namin na suspect sa pagpatay sa Tatay ko. Patawarin na ba namin sila sa ginawa nila sa father ko?
Gumagalang at Nagpapasalamat,
Rochana Apilar Apolinar
(Abangan ang sagot sa susunod na labas ng Buhay at Pag-asa sa Linggo. Gusto ring magpahabol ng pagbati si Rochana sa kanyang mga kaibigan dito sa Kuwait tulad nina Vicky, Maricar at Josie at sa kanyang one and only husband to be, Joey. A million thanks din daw po to her kind-hearted sponsor in Kuwait. Maraming salamat sayong liham Rochana, watch out sa next issue!)
Subscribe to:
Posts (Atom)