BUHAY AT PAG-ASA

Problema ni single mom

Asawa, nag-sawa, nag-asawa ng iba


Dear Kuya Ben,
Good day sayo at sa lahat ng staff ng Filipino Panaorama. Tuwa talaga kami tuwing Linggo lalo na at alam namin na mayroon kaming masasandalan sa oras ng pighati’t kasawian. I’am Bing Lerio from Davao. Salamat ng marami lalo na sayong column Buhay at Pag-asa, marami kayong nabibigyan ng pag-asa. Iyan ang dahilan kung bakit nahikayat akong ishare sa inyo ang aking buhay.
To start my story, mabuti nang malaman ninyo agad na ako ay single Mom. Year 2000 when my father died of a vehicular accident. Matapos ang malagim na trahedya, nagpasiya akong lumuwas ng Maynila. Kung tutuusin, okay naman ang trabaho ko sa Davao, sales clerk ako sa isang department store at regular ako sa trabaho, pero maliit ang kita. Nung makarating ng Maynila, habang naghihintay ng trabaho sa ibang bansa, pumasok akong helper sa isang pet-shop na pagmamay-ari ng isa kong pinsan. There, I met the father of my son. In other words, nagkagustuhan kami, nabuntis ako, umupa kami ng isang kuwarto at nag-sama kami bilang mag-asawa, minus kasal. Being a mom, nandoon ang feelings na kailangan kong ibigay ang best para sa anak ko. Mahirap ang buhay, tila baga, nakikinita kong hindi kaya ng asawa ko, kaya, nagpasiya akong ituloy pa rin ang planong pangingibang bansa.
Decemeber 2003 nang dumating ako sa Kuwait. Medyo mahirap ang sitwasyon ko, dahil yung napuntahan kong amo, second wife siya ng mister niya, kaya, nararamdaman kong marami siyang insecurities. Sbsob sa trabaho ang ginawa ko during my stay in Kuwait, kapalit ng aking pagpapakahirap ay ang mga negative news about my ‘husband’, na kesyo yung tatay ng anak ko, inuumaga sa beerhouse kasama ng ex-GF niya. Napapabayaan na raw ang aming anak. Napakahirap talaga ng sitwasyon ko noong una, alam ko sa sarili ko na umalis ako sa Pinas upang makatulong sa pamilya. Pero iniisip ko lagi ang pamilya ko, ang anak ko, ang asawa ko. Tuloy sinasabi ko sa sarili na siguro nga nagkamali ako sa pag-iwan sa asawa ko at anak ko. After a year, di talaga ako nakatiis, nakiusap ako sa amo ko na uuwi ako, pero di na ako bumalik. Nabigyan ng solusyon ang problema, inuwi ko sa Davao ang anak ko samantalagang yung asawa ko, nagpaiwan sa Manila, dahil naroroon kase trabaho niya. For the last four months, sustentado niya kaming mag-ina sa Davao, pero four months lang, nag-iba na ang lahat. Noong umuwi ako sa Davao, pilit ko siyang kinukumbinsing sumama na lang sa akin at doon na kami mamalagi. Pero hindi siya pumayag. Alam ko na ang dahilan. Ayaw na niyang makisama sa akin. Sa loob ng isang taon kong pamamalagi sa Kuwait, nakaipon din naman ako ng paunti-unti at ginamit ko iyon sa isang maliit na negosyo. Sa ganoong set-up ng pamilya, alam kong hindi iyon mag-tatagal, na nagkatotoo nga, nagkaroon siya ng bagong GF at kinalaunan pinakasalan niya. Iniwan ko sa Mom ko ang bata, pilit kong ipinagkakasiya ang aking kitang kakarampot para sa kanya. Kinalaunan, nagkaroon din ako ng BF ditto na handa akong pakasalan. He knows that I’m single mom. Ang problema ngayon ay ito. Sinabi ko sa dati kong asawa na suportahan naman niya kahit papaano ang anak namin, pero ang sagot niya, kung hindi ko raw kayang buhayin, ibalik ko sa kanya ang bata. Happily married na siya ngayon, hindi ako palagay kung iwanan sa kanya ang bata. Pero, sa kabilang banda-iniisp ko rin naman na hindi ko kayang buhayin siyang mag-isa, dahil lumalaki na rin siya at kailangan na niyang mag-aral. Ang isa pa, magkakapamilya rin ako. Ano po kaya ang mabuting gawin? Papaano kong maoobliga siyang suportahan financially at regularly ang bata?

About naman po sa work ko, bago ako umalis sa Pinas, mayroon kaming pinirmahang papel stating that we’ll be deducted with two months from our salary. Kung di raw namin iyon mababayaran, ipapakulong kami. Two months is just too much for me, wala naman talaga silang ginastos sa akin, land transport lang at accommodation for one months sa Manila. Sa katulad kong single mom, mabigat na amount ang hinihingi nila. Ang accommodation na pinatirhan nila sa amin ay 60 people sa dalawang room. Just imagine kung anong kalagayan ang dinanas ko bago mapunta ditto sa Kuwait. Tapos gusto nilang bayaran namin ng two months of our salary ang pagtira namin doon. Hanggang ngayon, hindi pa ako nakakabayad, wala pa namang tumatawag sa akin para bayaran iyon. Pero takot ako sa banta nilang ipapakulong kami. Yung embassy natin, nung tumawag ako para humingi ng suporta sa ganitong problema, ang sabi, ang tinutulungan daw nila ay yung present problem at hindi yung mga tulad ng problema ko. Bakit ba sila ganyan, payo lang naman ang hinihingi ko buhat sa kanila. Sana matulungan mo ako.

Gumagalang at Pangpapasalamat
Bing Lerio

Abangan ang sagot next isyu. Salamat sa tiwala. For your comments and suggestions, visit my blogsite. Kung gusto niyo namang maging bahagi ng palatuntunang ito, ipadala sa aking email address ang kuwento ng inyong buhay o kaya via snail mail. Matatagpuan ang mail box sa itaas na bahagi ng portiong ito. Again maraming salamat sa inyong tiwala!—Ben Garcia