BUHAY AT PAG_ASA

(Pangalawang bahagi ng sagot sa liham nijessie)
Sa mga hindi nakabasa ng buhay kasaysayan ni Jessie, pwede pa rin po ninyong ma-access ang kanyang kuwento kung kayo ay mayroong Internet. just browse my blogsite: www.buhayatpagasa.blogspot.com pero sa kapakanan ng mga walang Internet paapyaw ko pong ilalatag ang buod ng kanyang kuwento.
Legally married si Jessie sa kanyang asawa at mayroong apat na anak. Iniwan niya ang babaerong mister ng magkaroon ito ng 2 anak sa kanyang babae. Sa ngayon, dahil wala nang nag-aasikaso sa apat niyang anak, nahihirapan siya. Dati kase mayroon pang Nanay si Jessie na puedeng mag-alaga sa kaniyang mga anak, pero namatay ang Nanay noong March 16, 2007, ni-hindi nga niya nadungaw sa huling sandali ang Nanay dahil narinito na siya sa Kuwait at hindi madaling umuwi. Nang mamatay ang Nanay, iniwan sa kapatid niya na mayroon ding pitong anak ang kanyang mga maliliit pang bata. Lima ang naging katanungan ni Jessie na gusto niyang mabigyan ng pansin ng ating palatuntunan.
1. Nagsampa ako ng kaso sa korte noong naroon pa ako sa Pinas laban sa asawa ko. Hiningan ako ng abogado ng P20,000, sa ngayon pending ang case. Ano sa tingin mo? Mayroon bang patutunguhan ang kasong iyon laban sa asawa ko? 0 mas mabuti pang i-drop ko na lang?
2. Kung makukulong ang asawa ko, ilang taon siya sa bilanguan? makakasama ba ang nangalunyang babae?
3. Yung biyenan ko, puede ba silang isama sa kaso? Dahil sumasama sila sa gulo naming mag-asawa. Pati yung kaibigan niya, kung anu-ano ang sinasabi laban sa akin. Lahat ng kapitbahay namin, galit sa kanila. Pinaaalis nga sila sa baranggay namin dahil masasama ang ugali.
4. Gusto ko sanang bigyan ng magandang kinabukasan ang mga anak ko. Mabubuting anak naman sila; pero nawawalan ako ng pag-asa, dahil kokonti lang kasi ang sahod ko. Sa bawat gabing ginawa ng Divos, umiiyak ako para sa kanila. Iniwanan kasi ng nanay ko sa kapatid kong pito rin ang anak. Naawa nin ako sa kapatid ko dahil maraming asikasuhin, pati ung mga anak ko. Kuya mayroon bang programa ang ating gobyemo para matulungan naman kami?
5. Kung mayroong gustong mag-asikaso sa mga anak ko, please, tulungan niyo naman kami. Gusto ko silang mapunta sa magandang kalagayan. Hindi ko kayang mag-isa.

Ang number four and five questions nauna ko nang binigyan pansin last week. Pero gaya ng naka-ugalian, paapyaw nating babalikan yung sinabi ko last week para maliwanag sa ating lahat. Sinabi ko pa last issue na ang DSWD (Department of Social Welfare and Development) ay mayroong mga programang laan sa pagtulong sa mga tulad ni Aling Jessie. Nariyan din ang mga private institutions na handang tumulong sa mga ganitong sitwasyon. Naipaliwanag ko na rin ang mga paraan kung papaanong mailalagay sa kalinga ng ibang tao ang mga bata, sa tulong ng gobyerno at ng iba pang pribadong institusyon. Nabanggit ko rin doon ang foster caring.
Ang foster care ay nangyayari kung ulilang lubos na ang mga anak, inaabuso ng magulang o kamag-anak. Sa pamamagitan ng third party, maaring bahay ampunan, pansamantala nilang iniiwan sa isang pamilya ang mga batang dinadala sa kanila. Ang objective ng foster caring ay upang maipadama sa mga bata ang normal na buhay pamilya. Mayroon Nanay at Tatay na kakalinga at titingin sa kanilang mga pangangailangan. Ibibigay ang mga pangangailangan ng walang kapalit. Ang mga umaaktong foster parents dapat ay yung mayroon ding mga kakayanang ibigay ang panganga-ilangan ng mga bata. Ang trabaho ng pagche-check ng background ng mga gustong maging foster parents ay nakaatang sa third party na sinasabi ko (depende kung DSWD, a pribadong home care center). Sa tingin ko kase sa kaso ni Jessie, gusto niyang mayroong pansamantalang mangalaga sa kanyang mga anak, habang siya ay naghahanap-buhay. Boluntaryo niyang ipinagkakatiwala ang kanyang anak sa iba dahil gusto niyang mag-trabaho, kumita then eventually, mai-provide ang pangangailangan nila.
Ayaw man gawin ito ni Jessie, pero, iniisip niya kase ang magiging kinabukasan ng kanyang mga anak. Kung mananatili nga naman sa kalinga ng kanyang kapatid ang apat na anak na mayroong ding pitong alagain, ang kinikita niyang KD45 bilang katulong ay talagang hindi sasapat sa 11 bata. Kung gusto niyong malaman ang detalye ng kanyang contact number, puede po kayong makipag-uganayn sa akin, 6876012. Baka gusto niyong maging foster parent, pero iyan ay depende pa rin sa kanya at sa third party—kung saan niya ipagkakatiwala ang pangangalaga ng kanyang mga anak. Iniisip ko rin kase na baka hindi pumasa si Jessie sa panuntunan ng mga bahay kalinga, dahil unang-una, buhay pa ang asawa niya, pangalawa, mayroon siyang trabaho sa ibang bansa.
Ang KD45 na suweldo, kung tutuusin ay sapat iyan sa pagbuhay sa apat na anak. Mayroon nga akong kilalang pitong anak, katu
long siya sa Kuwait, pero, kaya niyang buhayin sila. Ikaw pa kaya na aapat lamang ang iyong anak. Sa tingin ko Aling Jessie, kailangan ka lang sigurong umuwi ng Pilipinas, ayusin mo lang muna ang kalagayan ng iyong mga anak doon. Baka mayroon pang mga kamag-anak na puede mong pagkatiwalaan, kung hindi man doon sa kapatid mo na mayroong pitong anak, kailangan ka lang talagang naroroon muna sa ngayon, at least maayos mo ang kalagayan nila, bago ka magpatuloy sa pag-tatrabaho. Kung mahal ma ang mga anak mo, kung talagang para sa kinabukasan nila ang ginagawa mo, bigyan mo sila ng panahon. Hindi ko sinasabi sayong manatili ka doon at pare-pareho kayong magutom, kundi, ayusin mo muna ang kalagayan nila. Kung magtutungo ka sa DSWD office, mabibigyan ka nila doon ng sapat na gabay upang matulungan mo ang iyong mga anak. Sa Pilipinas, mayroong 12-14 ang anak, kaya nilang buhayin at palakihin, ano pa kaya ang apat na anak. Huwag mong ilalagay sa isip na mahirap ang buhay, huwag mong ilalagay sa isip na nahihirapan ka, dahil kung ano ang iyong iniisip, iyan ang nagkakatotoo. Isipin mong kaya mo silang palakihin, itaguyod kahit na wala ang kanilang ama. Nagtatrabaho ka naman ng maayos, nagsisipag ka naman, matyaga sa buhay. Huwag mong pangunahan ang Diyos sa pagkilos sayong buhay. Hindi ba ipinaalala na ng Panginoon sa atin, na kahit nga ang mga ibon sa himpapawid ay hindi niya pinababayaan, tayo pa kaya, na kanyang pinakatangi-tangi. Ang anak ay regalo ag Diyos sa atin, balang araw, magiging katuwang mo sila sa pagbangon sa buhay. Aling Jessie, huwag kang susuko, subalit kung ang tanging paraan na binanggit ko sa itaas ang sagot sa problema mo, bibigyan ka ng tamang pagpapasiya ng nasa itaas. Maghintay ka lang. — Itutuloy