Pinag-aagawang patubig

Ang kaibigan kong duwende

Dear Kuya Ben,
Ako po si Narcisa Gallardo, tubong Bacuag, Pagao- Surigao Del Norte. Pito kaming magkakapatid. Pangalawa ako. Iyakin ako noong maliit pa ako at problema ako ng nanay ko kasi sa sandaling hindi ko makita ang mama ko, inu-umpog ko ang ulo ko sa kahit saan, basta matigas na bagay, sa kanto ng mesa, sa kanto ng katre sa pinto, kahit saan. Grabe akong pasaway noong maliit pa ako. Hanggang six years old ganuon ang ugali ko. Nang tumuntong ako ng seven years old, sobrang bait ko naman. Ako ang kasa-kasama ng nanay ko sa kanyang mga lakad at trabaho. Disin kasi, si mama ko lang ang laging kumikilos. Ang tatay ko iresponsable. Hindi ba makatayo sa sariling paa. Nanay ko lang talaga ng nagsumikap para mabuhay kaming magkakapatid. Madaling araw pa lang gumigising na ako para magtanim ng palay at tuwing anihan, ako pa rin ang gumigilik ng palay.
Yung kapatid kong panganay, walang hilig sa trabaho. Noong ten years old ako, pinag-laruan ako ng lamang lupa, dahil nga sa sobra siguro akong mabait. Nagkaroon ako ng matalik na kaibigan sa kanilang mundo. Lumalabas siya kung minsan at nag-aanyong tao, nakikita ko siya, pero hindi nakikita ng mga tao sa paligid ko. Minsan nag-aanyo siyang matanda, bata, pero babae siya, napakagandang babae, ginto ang buhok. Naging sakitin ako dahil gusto akong kuhanin ng mga kaibigan ko sa ilalim ng lupa. Pinagamot ako sa albularyo at nakita nga ang mga kalaro kong duwende. Binigyan ako ng pangontra, orasyon daw iyon. Pero nakikita ko pa rin sila, hindi nga lang sila makalapit sa akin. Dahil sa gusto ko pa rin silang makasama, inaalis ko ang orasyon, tinatapon ko, kaya tuloy ang pagkakasakit ko. Sabi ko sa nanay ko, huwag na nila akong ipagamot kasi yayaman sila kung sasama ako sa kanila [sa mga lamang lupa]. Ipinadala ako sa Palawan para doon ako ipagamot at ilayo sa mga kaibigan kong duwende. Sabi sa akin ng nanay ko kahit na mag-hirap sila at kumain ng buhangin, okay lang basta huwag lang akong mawawala. Mga 11 years old na ako noon ng ipadala ako sa Palawan sa mga tiyuhin ko. Doon ako pinag-aral. Hindi pa ako tapos ng High School ibinalik na ako ng tiyuhin ko sa mga magulang ko sa Bacuag, mga 16 years old na ako noon. Dahil sa mahirap pa rin ang buhay doon. Nagpasiya akong mag-working student kahit alam kong ako lang ang inaasahan sa bahay. Nag-stay ako sa mga tiyahin ko sa Bacuag. Nakatapos din ako ng H-school. Nagtuloy ako ng college sa tiyahin ko. Commerce ang kinuha ko, pero naka-third year lang ako dahil nadisgrasya ako ng boyfriend ko. Nabuntis ako sa panganay ko. Pero dahil sa bata pa siguro ako noon, at gusto ko pa rin namang mag-aral, nagpasiya akong iwan ang anak ko sa tiyuhin ko na walang anak. Sila ang nagpalaki ng anak kong panganay. Kinilala nilang anak ang anak ko, pero alam ng anak ko na ako ang kanyang ina. Okay naman ang buhay ng bata kasi ngayon, nurse na siya. Matapso iwan ang anak kong panganay, nagpunta ako sa Bislig Surigao, nagpatuloy ako doon sa pag-aaral. Working student pa rin, natapos ko ang pagiging teacher noong 1991. Pero hindi ako pumasa sa board. Hindi naman ako bobo, pero hindi ako pumasa. Sobrang lungkot ko noon dahil sa pagbagsak ko sa board. Sinisi ko ang Panginoon, gusto ko ngang magpakamatay dahil sa sobrang kalungkutan. Graduating na ako ng teacher ng mapangasawa ko ang asawa ko. Nagkaroon kami ng apat na anak. Yung asawa ko may kaya, mayroong lupa. Pero ayaw mag-trabaho sa lupa, gusto sa ibang company, ayaw niyang nahihirapan at nagbabanat ng buto. Kaya noong wala na halos kaming makain, nagpasiya akong mag-abroad. October 1997 ako dumating dito sa Kuwait. Yung kita ko na ipinadadala sa Pilipinas winawaldas lang ng asawa ko. Nauubos sa pakikipag-inuman, pambababae, kaya noong 2004 tuluyan ko na siyang iniwan. Sinikap ko pa naman sanang isave ang relasyon namin, pero wala nang panahon. Patuloy pa rin siya sa kanyang bisyo, walang pagbabago, hanggang sa bumalik ako na ako dito sa Kuwait. --Itutuloy